Μόνο τρεις από τις εννέα Συμφωνίες του Μπετόβεν ακούσαμε από την Φιλαρμονική του Λονδίνου στο Μέγαρο Μουσικής.
photo by Marco Kubitz
Κάποιο ζευγάρι φθάνει αργοπορημένο στην Αίθουσα Συναυλιών. Ο κύριος ρωτά την ταξιθέτρια πιο έργο παίζει η Ορχήστρα. «Την 9η του Μπετόβεν» απαντάει αυτή. Ο κύριος γυρίζει στη σύζυγό του και της λεει με θυμό:» δεν σου είπα τόσες φορές να μην αργείς όταν ετοιμάζεσαι; Ορίστε τώρα, χάσαμε τις προηγούμενες οχτώ…»
Αυτό το ανέκδοτο μου ήρθε στο μυαλό όταν πήγα να παραλάβω τα εισιτήρια μου για τον περίφημο Κύκλο όλων των Συμφωνιών του Μπετόβεν που είχε προγραμματισθεί στο Μέγαρο Μουσικής με την Φιλαρμονική ορχήστρα του Λονδίνου και τον αρχιμουσικό Κούρτ Μαζούρ, και μαθαίνω πως θα ερμηνεύσει μόνο τρεις από τις εννέα συμφωνίες. Όπως και να έχει το πράγμα, φαντάζομαι πως θα πρέπει να νοιώσουμε ευγνωμοσύνη που έπαιξε έστω και τις τρεις από τις εννέα, δηλαδή την 6η «Ποιμενική» την 7η και φυσικά την 9η. Για τις υπόλοιπες έξη….υπομονή.
Η πρώτη λοιπόν συναυλία, (26/3) περιελάμβανε την «Ποιμενική» Συμφωνία και την 7η . Ο Κούρτ Μαζούρ είναι αναμφισβήτητα ένας πολύ μεγάλος μαέστρος με ιδιαίτερη ευαισθησία στα έργα του Μπετόβεν. Στην 6η προσπάθησε και το πέτυχε σε μεγάλο βαθμό να ζωγραφίσει με γλαφυρά χρώματα τις εικόνες που περιγράφει ο συνθέτης στο έργο αυτό. Ιδιαίτερο ρόλο έπαιξαν τα υπέροχα πνευστά της ορχήστρας και τα εκφραστικά έγχορδα, ενώ σαν σύνολο η Ορχήστρα απέδωσε με γλαφυρότητα τις δυναμικές συναισθηματικές μεταπτώσεις της παρτιτούρας του Μπετόβεν. Ήταν μια ποιητική «Ποιμενική» δοσμένη με μεγάλη ευαισθησία.
Στην 7η Συμφωνία που ακολούθησε, η Ορχήστρα έδωσε τον καλύτερο εαυτό της ακολουθώντας τους σφιχτοδεμένους έως ασφυκτικούς πολλές φορές χρόνους του Μαζούρ ιδιαίτερα στο allegro con brio που κατόρθωσε να περατώσει σε σχεδόν έξι λεπτά, πλησιάζοντας τις επιδόσεις του μεγάλου Τοσκανίνι.
Η δεύτερη συναυλία, (28/3), ήταν αφιερωμένη στο μεγαλύτερο έργο του Μπετόβεν, την 9η Συμφωνία. Και εδώ ο Μαζούρ διάλεξε γρήγορους χρόνους αποφεύγοντας οποιαδήποτε ρομαντική απόχρωση και υπερβολή στην ανάγνωση του έργου , χωρίς όμως να έχει η ερμηνεία του βάθος η πνευματικότητα, ήταν μια καλή αλλά επίπεδη ανάγνωση του έργου, κάτι που μας εξέπληξε αν σκεφθεί κανείς την βαθύτερή του σχέση με το έργο αυτό. Μια ερμηνεία ρουτίνας. Αρκετά καλοί ήταν επίσης οι σολίστες, αν και υποτονικοί και μάλλον κουρασμένοι. Την παράσταση όμως έκλεψε στην κυριολεξία η Χορωδία της ΕΡΤ και η Χορωδία Μακεδονίας υπό την εμπνευσμένη διεύθυνση του Αντώνη Κοντογεωργίου, αποδεικνύοντας πως μπορούν να σταθούν και να συμπράξουν με οποιαδήποτε μεγάλη Ορχήστρα του κόσμου. Θερμά συγχαρητήρια. Γενικά όμως έλλειπε η γιορταστική ατμόσφαιρα που απαιτεί η 9η Συμφωνία για να νοιώσει ο ακροατής πως βρέθηκε κοινωνός σε ένα μεγάλο και σημαντικό μουσικό γεγονός.