Η επιστροφή των Solisti Veneti μετά από την τελευταία φορά που είχαν έρθει στην Αθήνα μετά τον θάνατο του Claudio Scimone, ήταν ιδιαίτερα συγκινητική.
Η ορχήστρα , που είναι από τους πρωτοπόρους του Μπαρόκ, η Ορχήστρα που αποκάλυψε την μουσική του Βιβάλντι, συνέπραξε με την Μαρίτα Παπαρίζου, παλαιά γνώριμη της Ορχήστρας αφού μαζί της έχει τραγουδήσει σε πολλές συναυλίες στη Γαλλία την Ελλάδα και την Ιταλία, καθώς έχει και έναν δίσκο στο ενεργητικό της, τον τελευταίο που ηχογράφησε ο Scimone, με τίτλο “Vivaldi ma non solo”.
Τα έργα που παρουσιάστηκαν στην μεγάλη αίθουσα της Λυρικής Σκηνής ήταν στο πρώτο μέρος θρησκευτικού περιεχομένου, ενώ στο δεύτερο αμιγώς οπερατικά.
Η συναυλία ξεκίνησε με τη Συμφωνία “Al Sacro Sepolto”του Βιβάλντι, ενώ στην συνέχεια η τόσο εκφραστική φωνή της Μαρίτας Παπαρίζου ερμήνευσε την άρια “Silente Zephyri” ένα μέρος από τις δύο “Εισαγωγές” (Introduzioni) για ένα Miserere το οποίο θεωρείται χαμένο.
Στη συνέχεια το πρώτο βιολί της Ορχήστρας Lucio Degani ερμήνευσε με αριστοτεχνικό τρόπο το Κοντσέρτο σε ρε RV 212 το επονομαζόμενο “για την Ιερή γλώσσα του Αγίου Αντωνίου της Πάδοβας”.
Το πρώτο μέρος έκλεισε με το δυσκολότατο Salve Regina του Πόρπορα, ένα από τα πιο απαιτητικά έργα του συνθέτη, που ερμήνευσε παραδειγματικά η φωνή της Μαρίτας Παπαρίζου.
Το δεύτερο μέρος, αμιγώς οπερατικό όπως είπαμε, άρχισε με μια αριστοτεχνική άρια την όπερα Semiramide γραμμένη το 1732 όμως μόνο το λιμπρέτο και ορισμένες άριες έχουν σωθεί. Εδώ ακούσαμε την άρια “Με το πρόσωπο της Μέγαιρας” μια άρια di furore όπου ο τραγουδιστής έχει την ευκαιρία να αναπτύξει όλη την έκταση της φωνής του και την τεχνική του. Η Μ. Παπαρίζου την ερμήνευσε με πάθος ξεδιπλώνοντας όλες τις φωνητικές της δυνατότητες.
Στη συνέχεια ερμήνευσε την άρια “ολόφωτος λάμπει ο ήλιος” από την σερενάτα Andromeda Liberata ένα “παστίτσιο” όπως ονόμαζαν τα έργα που είχαν μέρη και άριες από άλλα έργα του ίδιου συνθέτη. Παρουσιάστηκε το 1726 και είναι η τελευταία αναφορά του Βιβάλντι ως βιολιστή στην περίφημη αυτή άρια, ένας διάλογος μεταξύ βιολιού και τραγουδιστή. Η ανασύνθεση του έργου οφείλεται στον μουσικολόγο Μ.Τάλμποτ και πρωτοηχογραφήθηκε από τον Αντρέα Μαρκόν το 2005. Εδώ η Μ. Παπαρίζου μας έδειξε με μοναδικό τρόπο όλη της την ευαισθησία και μουσικότητα καθώς και την άψογη τεχνική της. Υπέροχα λεγκάτι, εξαιρετικό φραζάρισμα, και μια απόλυτη σύμπνοια με το πρώτο βιολί. Μια πραγματική μουσική εμπειρία που έφερνε δάκρυα στα μάτια.
Σειρά είχε η “Ολυμπιάδα” (αφορά τους Ολυμπιακούς Αγώνες) με την εισαγωγή και την άρια του Λύκιδα “θρηνώ και τρέμω”, που παρουσιάστηκε το 1734. Άλλη μια άρια μπραβούρας και τεχνικών απαιτήσεων.
Το καλύτερο μας το φύλαγε όμως για το τέλος ερμηνεύοντας την “θηριώδη” άρια της Δηιάνειρας από τον “Ηρακλή” του Χαίντελ (το οποίο παραδόξως είναι ορατόριο) έργο βασισμένο στις “Τραχίνειες” και στις μεταμορφώσεις του Οβίδιου. Εδώ η Μ. Παπαρίζου ξεδίπλωσε όλη της την τέχνη με γρήγορες κολορατούρες, και με απότομες συναισθηματικές εναλλαγές, που σπάνια ακούμε σήμερα στις ερμηνείες αυτής της άριας. Ηταν πραγματικά το “highlite”της βραδιάς που έκλεισε θριαμβευτικά αυτή τη μοναδική βραδιά. Μια μοναδική ορχήστρα που αποτελείται όντως από Σολίστες και που στο πείσμα των καιρών δικαιώνει την δική της άποψη για το Μπαρόκ πιστή στο πνεύμα του δημιουργού της Κλαούντιο Σιμόνε.
Ολα τα έργα διηύθυνε με δύναμη και πάθος ο εξαιρετικός μαέστρος Giuliano Carella που επάξια πήρε την μπαγκέτα από τον μεγάλο Κ.Σιμόνε συνεχίζοντας μια μεγάλη μουσική παράδοση.
Τα παρατεταμένα χειροκροτήματα του κοινού έδειξαν πόσο είχε ανάγκη μια τέτοιου επιπέδου συναυλία τόσο απαιτητική τεχνικά, και τα οποία αμείφθηκαν από την Μ. Παπαρίζου με δύο ανκόρ
που ενθουσίασε την κατάμεστη αίθουσα της Λυρικής Σκηνής.
Αλήθεια, πότε θα την ακούσουμε σε κάποια παραγωγή ;