Έχουν περάσει πολλά χρόνια απο την τελευταία φορά που είδαμε την παράσταση της αγαπημένης όπερας του Πουτσίνι στην Αθήνα το 2007. Η απόφαση να αναβιώσει την σκηνοθεσία του γνωστού Βρετανού σκηνοθέτη Graham Vick, ήταν απολύτως δικαιολογημένη γιατί εκτός απο του ότι είναι μία όπερα που πάντα τραβάει το κοινό στο Θέατρο, έχει και πολύ ενδιαφέρον να δει κανείς αν αυτή η παράσταση “κρατάει” ακόμα. 
Την πρώτη φορά που την είχα δει στο παλιό θέατρο της Λυρικής είχα πραγματικά εντυπωσιαστεί απο το πώς ο Vick χειρίστηκε το έργο. Η υπόθεση εκτυλίσσεται σε ένα μέρος που θυμίζουν τα Εξάρχεια, ένα δυστοπικό χώρο. Αυτό που με είχε εντυπωσιάσει ήταν το τέλος της παράστασης όπου η Μιμή πεθαίνει μόνη εγκαταλελειμμένη από όλους, ένας σκληρός μοναχικός θάνατος.
Στη παράσταση που παρακολούθησα ( 9/1/24) τον ρόλο της Μιμή ερμήνευσε η Βασιλική Καραγιάννη. Η ερμηνεία της υπήρξε εμβληματική. Όχι μόνο η φωνή που βρίσκεται στην καλλίτερη περίοδό της υπηρέτησε υποδειγματικά την μουσική του Πουτσίνι αλλά και θεατρικά ήταν συγκινητική. Έβγαλε όλη την ευαισθησία αλλά και την δύναμη που έχει ο χαρακτήρας της Μιμή χωρίς περιττούς θεατρινισμούς και ρομαντικές υπερβολές. Μια υποδειγματική ερμηνεία από τις καλλίτερες που έχω δει. Είναι πολύ εύκολο να υπερβάλλει κανείς σε έναν τέτοιο ρόλο, η ερμηνεία της όμως ήταν “δωρική” χωρίς όμως να στερείται μιας εσωτερικής ευαισθησίας, ειδικά τόσο στην πρώτη της άρια, όσο και στην τελευταία σκηνή του θανάτου της. Είμαι σίγουρος πως πολλοί θεατές δάκρυσαν 
Ο Γιάννης Χριστόπουλος ήταν ιδανικός στον ρόλο του Ροδόλφο, έναν ρόλο που δραματικά και φωνητικά του ταιριάζει απόλυτα. Η φωνή ήταν δυνατή, λυρική καλύπτοντας στην εντέλεια όλο το εύρος των ηχοχρωμάτων της παρτιτούρας. Μια εξαιρετική ερμηνεία.
Με έκπληξη άκουσα την Τσέλια Κωστέα σε έναν ρόλο που δεν φανταζόμουν πως θα τραγουδούσε, όμως με εξέπληξε θετικά. Ήταν μια χυμώδης Μουζέττα, τόσο θεατρικά όσο και φωνητικά, βγάζοντας πέρα άψογα έναν ρόλο που ουσιαστικά είναι για πιο “ελαφριά” φωνή, δικαίως όμως χειροκροτήθηκε στην μεγάλη της άρια στη δεύτερη Πράξη.
Από τους “φοιτητές” ξεχώρισα τον Διονύση Σούρμπη στον ρόλο του Μαρτσέλλο, έναν πολύ σημαντικό καλλιτέχνη με μια από τις ωραιότερες φωνές βαρύτονου που έχω ακούσει. Εξαιρετικοί τόσο θεατρικά όσο και φωνητικά , οι Νίκος Κοτενίδης Τάσος Αποστόλου, και Κωστής Ρασιδάκης.
Επίσης ξεχώρισαν οι Βαγγέλης Μανιάτης, εξαιρετικός στον μικρό ρόλο αλλά τόσο σημαντικό του σπιτονοικοκύρη, ο Θανάσης Ευαγγέλου στον ρόλο του Παρπινιόλ.
Στους μικρότερους ρόλους , ακούσαμε τον Ιωάννη Κοντέλλη στον ρόλο του Αρχιφύλακα και τον Νίκο Σπυρόπουλο στον ρόλο του Τελωνειακού.
Ιδιαίτερη μνεία στην εξαιρετική χορωδία της ΕΛΣ.
Η Ορχήστρα της ΕΛΣ υπό την διεύθυνση του αρχιμουσικού Οντρει Ολος ήταν υποδειγματική.
Σε γενικές γραμμές η παράσταση υπηρετήθηκε από όλους , ένα ενιαίο σύνολο, με τον καλύτερο δυνατό τρόπο. Μια πραγματικά εξαιρετική παράσταση από όλες τις πλευρές που αξίζει να είναι στο ρεπερτόριο της Λυρικής.
ΦΩΤΟ: Β.Ισάεβα, Α.Σιμόπουλος