Η μοναδική αιτία στην οποία μπορώ να αποδώσω την απόφαση του Μεγάρου Μουσικής να παρουσιάσει την «Άλκηστη» του Γκλουκ σε συναυλιακη μορφή είναι οι χαλεποί οικονομικοί καιροί που διανύουμε.
Η όπερα αυτή του Γκλουκ, που ανήκει στην ομάδα των λυρικών έργων της «Μεταρρύθμισης», του απόλυτου κλασικισμού, όπως ο «Ορφέας» και η
Ιφιγένεια», ενδείκνυνται για μια τέτοια μεταχείριση λόγω της θεατρικής στατικότητάς τους.
Ο Νίκος Πετρόπουλος είχε δημιουργήσει ένα φανταστικό χώρα με προβολές αρχιτεκτονικών σχεδίων του Πιρανέζε, ένα στοιχείο που προσέδιδε ενδιαφέρον στο όλο θέαμα χωρίς να αφήνει τον θεατή να πλήξει.
Στην παράσταση την οποία παρακολουθήσαμε στην αίθουσα «Τριάντη» στις 19/10, τον κεντρικό ρόλο ερμήνευσε η Κ. Αντωνάτσι, γνωστή στο ελληνικό κοινό από προηγούμενες εμφανίσεις της στο Μέγαρo. Με σίγουρη φωνή, άψογη τεχνική και δραματικότα, μας έδωσε μία δυναμική συγκινητική Άλκηση. Η φωνή βρίσκεται σε πολύ καλά επίπεδα, αν και κάπως κουρασμένη στις ψιλές περιοχές.
Ο Γ. Κούντε , βετεράνος πια της όπερας, ερμήνευσε με πάθος και ιδιαίτερη μουσικότητα το ρόλο του Άδμητου. Η φωνή, βέβαια, πρόδιδε τη φυσική φθορά του χρόνου, όμως σε έναν καλλιτέχνη αυτού του επιπέδου αυτό δεν έχει και τόσησημασία.
Ο ρόλος του Αρχιερέα ερμηνεύθηκε επάξια από τον εξαίρετο, όπως πάντα, Δ.Πλατανιά. Μοναδική αντίρρηση, η υπερβολική ένταση της φωνής σε ένα έργο που απαιτεί λεπτές φωνητικές αποχρώσεις, πολλές από τις οποίες χάθηκαν στην ηχηρή ερμηνεία του.
Πάρα πολύ καλός ο Δ. Ταλιακός στο ρόλο του Ηρακλή, που του ταιριάζει στη φωνή του, αλλά μεγάλη έκπληξη αποτέλεσαν οι παρουσίες του νεαρού Β. Καβάγια στο ρόλο του Εύανδρου και η εξαιρετική Μ.Μαργαρίτη που κυριολεκτικά έλαμψε τόσο με την υπέροχη καθαρή φωνή της όσο και με την παρουσία της, χαρίζοντάς μας μαζί με τη Μ. Βλαχοπούλου ένα υπέροχο ντουέτο στη β’ πράξη κλέβοντας κυριολεκτικά την παράσταση.
Ο Γ. Πέτρου με την Ορχήστρα των Πατρών επέλεξε μια γρήγορη και σε ύφος μπαρόκ ερμηνεία, τονίζοντας σε ορισμένα μόνο σημεία τα κλασικιστικά στοιχεία του έργου. Δεν κατόρθωνε πάντα να πετυχαίνει αυτή την ισορροπία, κυρίως λόγω των αδύναμων πνευστών που ο λεπτός ήχος τους χανόταν στη μεγάλη αίθουσα. Τα όργανα εποχής απαιτούν αίθουσες μικρότερες για να αναπτυχθεί χωρίς προβλήματα ο λεπτός ήχος της Ορχήστρας.
Μια ενδιαφέρουσα βραδιά, παρόλες τις ανισότητες, θα ήταν όμως καλύτερα αν η παράσταση ήταν με σκηνικά και κοστούμια.
Οκτώβριος 2009