ΜΙΑ ΑΓΝΩΣΤΗ ΟΠΕΡΑ ΤΟΥ ΓΚΛΟΥΚ ΓΙΑ ΠΡΩΤΗ ΦΟΡΑ ΠΑΡΟΥΣΙΑΖΕΤΑΙ ΣΕ ΠΑΝΕΛΛΗΝΙΑ ΠΡΩΤΗ ΣΤΟ ΗΡΩΔΕΙΟ.
Το Αγγλικό Φεστιβάλ Μπάχ είναι παλιός γνώριμος του κοινού του Ηρωδείου. Αφιερωμένο όχι μόνο στην αναβίωση της μουσικής μπαρόκ και ιδιαίτερα του Μπάχ, αλλά και στην σύγχρονη μουσική δημιουργία, (ένας τομέας του εντελώς άγνωστος στην χώρα μας), έχει παρουσιάσει στο Φεστιβάλ Αθηνών μερικές από τις ωραιότερες παραστάσεις όπερας. Ψυχή του Οργανισμού η Λίνα Λαλάντη, παρουσίασε φέτος μια εντελώς άγνωστη όπερα του Γκλούκ, τον «Τηλέμαχο», σε μια παράσταση που ήταν από τις πιο ενδιαφέρουσες που είδαμε στο φετινό «ισχνό» πρόγραμμα του Φεστιβάλ.
Το έργο αυτό είναι σε φωνητικό επίπεδο τουλάχιστον, από τα πιο απαιτητικά έργα του συνθέτη, γιατί αποτελεί μια γέφυρα μεταξύ των έργων της «Μεταρρύθμισης» και της Ιταλικής Σχολής Μπαρόκ. Έτσι ιδιαίτερα στον ρόλο της Κίρκης, οι απαιτήσεις είναι ιδιαίτερα σκληρές. Τον ρόλο επωμίσθηκε την τελευταία στιγμή η μεσόφωνος Μαρίτα Παπαρίζου (που ακούσαμε στην ΕΛΣ στην όπερα του Βιβάλντι «Orlando Furioso»), η οποία κέρδισε άξια το θερμό χειροκρότημα του κοινού. Με μια σίγουρη τεχνική κατόρθωσε όχι μόνο να ξεπεράσει με εντυπωσιακό τρόπο τις ιδιαίτερες δυσκολίες του ρόλου ,αλλά και να τον κατακτήσει σε όλα τα επίπεδα , τόσο στο δραματικό όσο και στο φωνητικό, με μεγάλη άνεση. Όπως φάνηκε από τις μεγάλες της άριες, η φωνή της έχει την απαιτούμενη ευελιξία να ελίσσεται από το δραματικό στο λυρικό στοιχείο δίνοντάς της έτσι την ευκαιρία να βγάλει στην επιφάνεια τις ψυχικές μεταπτώσεις του χαρακτήρα της Κίρκης.
Η άλλη αποκάλυψη της βραδιάς ήταν ο τενόρος Alan Oke o οποίος διαθέτη μια λυρική φωνή, κυρίως του λυρικού ρεπερτορίου, η οποία όμως στο έργο αυτό έδωσε στον ρόλο του Οδυσσέα την απαιτούμενη βαρύτητα και δραματικότητα ιδιαίτερα στα ρετσιτατίβι που είναι και η καρδιά κάθε όπερας. Το εύρος της φωνής του και οι τεχνικές του ικανότητες, αλλά και η μουσικότητά που διαθέτει, του επέτρεψαν να ερμηνεύσει με άνεση μια δύσκολη παρτιτούρα.
Εξαιρετική η Yvonne Howard γνωστή για την μεγάλη της καριέρα, αντιμετώπισε τον ρόλο του Τηλέμαχου με ιδιαίτερη ευκολία και τεχνική ικανότητα στα δύσκολα περάσματα του ρόλου. Σκηνικά ήταν απόλυτα ταυτισμένη με τον ρόλο της και κινήθηκε με μεγάλη άνεση πάνω στην σκηνή του Ηρωδείου.
Ο κόντρα τενόρος James Huw Jeffries δεν μας έδωσε τον καλύτερο εαυτό του. Παρατηρούσε κανείς μια έκδηλη νευρικότητα, σαν να φοβόταν την σκηνή , και μάλλον δεν ήταν εξοικειωμένος με αυτήν. Η φωνή του ακούστηκε ασταθής και «κλεισμένη»,(πιθανώς ήταν κρυωμένος), αν και στις δύο άριές του ανίχνευε κανείς την τεχνική ενός πολύ καλού μουσικού.
Πολύ καλή επίσης η Αστερία της Anna-Clarke Monk, κλασσική Αγγλική φωνή, σίγουρη, καθαρή και τεχνικά άρτια, καθώς και ο Μάντης του Graeme Broadbent.
H Ορχήστρα Μπαρόκ του Αγγλικού Φεστιβάλ Μπάχ έδωσε τον καλύτερο εαυτό της, υπό την εμπνευσμένη διεύθυνση του Nicholas Cleobury. Τα σκηνικά και τα κοστούμια ήταν βασισμένα σε αυθεντικά σχέδια της εποχής με την ιδιαίτερη ατμόσφαιρα που τους έδιναν οι φωτισμοί του Stephen Preston.
Mια μοναδική βραδιά που μας θύμισε παλιές καλές εποχές του Φεστιβάλ Αθηνών.
Και κάτι τελευταίο…κανείς δεν είχε την ευαισθησία να ανακοινώσει στο κοινό την αντικατάσταση της Della Jones από την Μαρίτα Παπαρίζου, ούτε καν ένα τυπωμένο χαρτί που να αναφέρει την αλλαγή. Λίγη ευαισθησία προς τους καλλιτέχνες δεν βλάπτει, ιδιαίτερα όταν επωμίζονται τέτοιους ρόλους σε τόσο δύσκολους χώρους για πρώτη φορά…