Είναι πολύ σημαντικό να οργανώνονται συχνά στην Ελλάδα, βραδιές σαν αυτή που απολαύσαμε στο Ηρώδειο με το ρεσιτάλ της Μπάρμπαρα Χέντριξ τόσο για να μπορούμε να γνωρίζουμε μεγάλους καλλιτέχνες όσο και για να έχουμε την ευκαιρία να ακούμε ένα είδος μουσικής που έχει τεράστιες απαιτήσεις, όπως είναι τα Λήντερ είδος που δεν αγαπούν ιδιαίτερα η ιταλόφιλοι έλληνες ερμηνευτές.
Το πρόγραμμα που διάλεξε η Μπάρμπαρα Χέντριξ σημαντική ερμηνεύτρια τόσο της όπερας όσο και του δυσκολότατο αυτού είδους που ονομάζεται λήντ, δεν ήταν ιδιαίτερα εύκολο, κυρίως το πρώτο μέρος. Το ελληνικό κοινό, όμως, ανταποκρίθηκε τόσο με την παρουσία του όσο και με το χειροκρότημα, όσο κι αν αυτοδικαίως ενόχλησε την Χέντριξ αφού διασπούσε την ενότητα των κομματιών που ερμήνευε, σε βαθμό που αναγκάστηκε να παρακαλέσει το κοινό να μην χειροκροτεί ανάμεσα σε τραγούδια που αποτελούσαν έναν ενιαίο κύκλο, κάτι που στο Ηρώδειο και στο Μέγαρο Μουσικής είναι συχνό φαινόμενο και που μπορεί μεν στην όπερα να είναι αποδεκτό έως θεμιτό, όχι όπως τις συναυλίες.
Έτσι το κοινό ανταποκρίθηκε και συμμορφώθηκε και μπορέσαμε απερίσπαστη να απολαύσουμε τους κύκλους τραγουδιών που ερμήνευσε μεγάλη αυτή καλλιτέχνης. Ξεκινώντας με τα τραγούδια του Μπραμς έδειξε αμέσως πόσο οικεία είναι με το είδος αυτό. Η άψογη προφορά της και η μεγάλη της μουσικότητά, της έδωσαν την ευκαιρία να αναπτύξει μία λυρική και κλασική στο ύφος ερμηνεία, δίνοντας μεγάλη έμφαση στην μελωδία, χωρίς όμως να υποτιμά κείμενο κατορθώνοντας να τα φέρει η απόλυτη αρμονική συνύπαρξη. Θέλοντας ίσως να δείξει την μουσική συγγένεια των τραγουδιών του Μπραμς με αυτά του Σούμπερτ, διάλεξε αντί να τραγουδήσει στο πρώτο μέρος Βολφ να ερμηνεύσει μερικά τραγούδια του Σούμπερτ.
Η μελωδική και αβίαστη φωνή της ήταν μια πραγματική απόλαυση. Στο δεύτερο μέρος μετά τον Βόλφ που απέδωσε με ιδιαίτερη ευαισθησία, τραγούδησε τραγούδια του Πουλένκ σε ποιηση Λ ντε Βιλμορεν. . Ένιωθε κανείς πως εδώ βρισκόταν απολύτως το στοιχείο της, είναι γνωστή εξάλλου η αγάπη της για την γαλλική μουσική, είδος που έχει υπηρετήσει με απόλυτη επιτυχία τόσο στην όπερα όσο και στις αίθουσες συναυλιών. Έκλεισε τέλος το πρόγραμμα της με τα τέσσερα τραγούδια του Ρίχαρντ Στράους , όμως εδώ θα ήθελε κάνεις μία πιο μεστή και εσωτερική ερμηνεία, αν και η αιθέρια φωνή της και το άψογο μουσικό της φραζάρισμα δημιούργησαν μία λυρική και ιδιαίτερα συναισθηματική ατμόσφαιρα.
Αντάμειψε τέλος το ενθουσιώδες κοινό της με μία σειρά από πιο εύπεπτα ττραγούδια, σπιρίτσουαλς που από μόνα τους θα μπορούσαν να αποτελέσουν ένα τρίτο μέρος, πολλά ίσως για μπιζ αλλά ποιος παραπονιέται όταν τα ακούει τόσο αυθεντικά, τόσο απλά, αλλά και συγχρόνως τόσο συγκινητικά τραγουδισμένα. Σίγουρα η Χεντριξ κέρδισε την καρδιά του κοινού της με ένα τόσο δύσκολο και απαιτητικό είδος, κάτι που την κάνει πραγματικά μεγάλη καλλιτέχνιδα.
Ήταν μια ξεχωριστή βραδιά, αξία ενός μεγάλου διεθνούς φεστιβάλ, κάτι που ξεχνάμε τελευταία πως είναι το Φεστιβάλ Αθηνών, και που μας θύμισε το παλαιό, καλό Ηρώδειο όταν ακούγαμε μουσική και όχι εύπεπτες και ανεγκέφαλες συναυλίες του κάθε πικραμένου που έχει το απωθημένο να εμφανιστεί στο Ηρώδειο.