Η Ε.Λ.Σ αποφάσισε να αναβιώσει την παλιά σκηνοθεσία του “Βέρθερου” του Ζ. Μασνέ στην σκηνοθεσία του Σ. Ευαγγελάτου του 2014, σε κοστούμια και σκηνικά του Γ.Πάτσα.
Τότε η σκηνοθεσία μου είχε φανεί άχρωμη και άοσμη, μια μάλλον βαρετή παράσταση. Φέτος το ενδιαφέρον μου εστιάστηκε στην Α. Ραχβελισβίλι και στον τενόρο Φ.Ντεμούρο χωρίς η αναβίωσή της να μου αλλάξει την αρχική μου γνώμη.
Κατά τη γνώμη μου ο ρόλος της Σαρλότ είναι για πιο ελαφριές φωνές όπως της Φον Στάντε ή της Ντι Ντονάτο, και όχι μια τόσο βαρειά δραματική φωνή, μια φωνή για μεγάλες σκηνές ή την Αρένα της Βερόνας.
Αν και άρχισε κάπως ξέπνοα, η παράσταση και οι τραγουδιστές πήραν φωτιά στην Τρίτη Πράξη όπου έδωσαν μια εξόχως δραματική ερμηνεία.Το ύφος του τραγουδιού τους όμως απέχει μακρυά απο την φινέτσα του γαλλικού τραγουδιού, θύμιζε πιο πολύ Βέρντι παρά Μασνέ. Το να έχει όμως την ευκαιρία να απολαύσει κανείς μια τόσο σημαντικές φωνές που τραγουδούν σε όλη τη υφήλιο είναι πολύ σημαντικό.Αν και ο Ντεμουρο τραγούδησε την μεγάλη του άρια υπέροχα, μου θύμισε πολύ το στιλ του Παβαρότι παρά του Αλφρέντο Κράους που τον θεωρώ ιδανικό ερμηνευτή του ρόλου.
Όμως η σκηνοθεσία και τα σκηνικά δεν με έπεισαν σαν ατμόσφαιρα, και έτσι το ενδιαφέρον μου επικεντρώθηκε στους δύο πρωταγωνιστές.
Πολύ καλός στον ρόλο του Αλμπέρ ο Νίκος Κοτενίδης που διαθέτει μια δυνατή φωνή, και δραματικό ένστικτο, πραγματικά εξαιρετικός, όπως και ο Γιάννης Γιαννίσης ως Διοικητής.
Πάρα πολύ μου άρεσε η Χρύσα Μαλιαμάνη στο ρόλο της Σοφί μια παρουσία που ελπίζω να ξαναδούμε σύντομα στην Λυρική, ωραία φωνή με άψογη τεχνική.
Επίσης εξαιρετικοί οι Νικόλας Μαργαζιώτης, Μαρίνος Ταρνανάς και Ιωάννης Καστέλλης στους μικρότερους ρόλους, φίλοι του Βέρθερου, και η Αιμιλία Τσιμιδάκη στον ρόλο της Γκραίτχεν.
Την ορχήστρα διηύθυνε ο Ζάκ Λακόμπ ο οποίος κατέβαλε φιλότιμες προσπάθειες να δώσει έναν “γαλλικό” αέρα στην παράσταση .
Έλαμψε η παιδική χορωδία της Λυρικής Σκηνής, απολαυστικότατα τα παιδιά με άψογη θεατρική παρουσία.
Αυτό που κατα τη γνώμη μου έσωσε την παράσταση ήταν οι βιντεοπροβολές (ποιος τις επιμελήθηκε) και οι ατμοσφαιρικοί φωτισμοί της Μελίνας Μάσχα.
Βρήκα αδιάφορα τα κοστούμια της παράστασης του Γ.Πάτσα, ειδικά της Σαρλότ. Σε γενικές γραμμές η Λυρική χρειάζεται μια καινούργια σκηνοθεσία του “Βέρθερου” της πιο γνωστής όπερας του Μασνέ που να δίνει την ρομαντική ατμόσφαιρα του έργου ίσως σε ένα ύφος Κάσπαρ Φρήντριχ
που να είναι πιο κοντά στο ύφος του έργου και στο βιβλίο του Γκαίτε.
Φωτο. Α.Σιμόπουλος