Είναι πραγματικά μεγάλη απόλαυση να ακούει κανείς μουσική από μια πραγματικά μεγάλη Ορχήστρα που διευθύνεται από έναν χαρισματικό μαέστρο, όπως την Ορχήστρα Φιλαρμόνια του Λονδίνου με μαέστρο τον Αντρας Σίφ που απολαύσαμε στις 13 και 14 Μαίου στο Μέγαρο μουσικής Αθηνών.
Γνωστός στους μουσικόφιλους, ο μαέστρος και πιανίστας Αντρας Σίφ κυρίως για τις εξαιρετικές του ερμηνείες των έργων για τσέμπαλο του Μπαχ που επιμένει εις πείσμα των καιρών να ερμηνεύει στο κλειδοκύμβαλο, ακολουθώντας το παράδειγμα του Γκλεν Γκούλντ.
Οι δίσκοι του έχουν βραβευθεί πολλές φορές, ενώ πρόσφατα κυκλοφόρησε μια σειρά ηχογραφήσεων των Κοντσέρτων για πιάνο και ορχήστρα του Μπετόβεν με τον Μπέρναρντ Χάιτινκ , άκρως ενδιαφέρουσες και πολλές φορές ιδιόμορφες ερμηνείες, που μας κάνουν να ακούμε τα χιλιοακουσμένα και χιλιοπαιγμένα αυτά έργα με καινούργια διάθεση.
Για τις συναυλίες του στην Αθήνα ξεκίνησε με Σουίτες του Μπαχ (αρ.3 και αρ.2) με τον ίδιο να διευθύνει από το πιάνο του. Ευθύς εξαρχής ο ήχος της Ορχήστρας ήταν απόλυτα καθαρός, ενίοτε σκληρός, με λαμπερά χάλκινα, και με τον ήχο του πιάνου να δένει απόλυτα και χωρίς να ενοχλεί, με την υπόλοιπη ορχήστρα. Δυναμισμός, και ένας συγκρατημένος ρομαντισμός , ιδιαίτερα στο Β! Μέρος της 2ης Σουίτας, χαρακτήριζαν την ερμηνεία του Σίφ.
Στην 7η του Σούμπερτ (παλαιά 8η), ο Σίφ απέσπασε από την Ορχήστρα του έναν ήχο ιδιαίτερα ελαφρύ χωρίς να δίνει έμφαση στις πρώιμες ρομαντικές εξάρσεις της παρτιτούρας του Σούμπερτ, προτιμώντας έναν συγκρατημένο «καλογυαλισμένο» ήχο στον οποίο συνέβαλλαν ιδιαίτερα τα πνευστά.
Στο 4ο Κοντσέρτο για πιάνο και Ορχήστρα, ‘ένοιωθε κανείς πως βρίσκεται πάλι στο στοιχείο του. Καλύτερα δομημένος ήχος, με έμφαση στο «κλασσικό» ύφος του έργου, και χωρίς έντονη χρήση του πεντάλ , έκανε το πιάνο να ακούγεται περισσότερο σαν φορτεπιάνο παρά σαν ένα σύγχρονο όργανο. Αν είχε να παρατηρήσει κανείς κάτι στην ερμηνεία του Σίφ, αυτό θα ΄ήταν μια ελαφριά ρυθμική σύγχυση, ιδιαίτερα στις τρίλιες του πρώτου μέρους, και στα γρήγορα περάσματα του τελευταίου.
Η 88η Συμφωνία του Χάιντν ήταν η καλύτερή του ερμηνεία στον κύκλο αυτό των συναυλιών. Ήχος γεμάτος, σφιχτοδεμένος, αυστηρά αλλά όχι ανελαστικά τέμπι, και η δημιουργία αντιθέσεων, έδωσαν ένα εξαιρετικό αποτέλεσμα.
Οι συναυλίες αυτές θα μείνουν στην ιστορία του μεγάρου και για έναν άλλο «αντιμουσικό» λόγο. Οι επίμονες προσπάθειες ενός κινητού τηλεφώνου να συμπράξει με την ορχήστρα οδήγησαν τον μεν Σίφ σε προσωρινή αποχώρηση, το δε Μέγαρο στην εγκατάσταση μηχανισμού για την εξουδετέρωσή τους μέσα στην Αίθουσα. Επιτέλους καιρός ήταν, και πολύ άργησαν να το εφαρμόσουν.