Είναι μεγάλη ευτυχία μετά από μια μεγάλη περίοδο σύγχρονων αναβιώσεων λυρικών έργων απο την Λυρική σκηνή όπου κάθε σκηνοθέτης γνωστός και άγνωστος έβγαλε τα απωθημένα του επί δικαίων και αδίκων, να βλέπει κανείς επιτέλους κανείς μια καθαρά κλασσική σκηνοθεσία , έστω και αν είναι αναβίωση, όπως η Τραβιάτα του Βέρντι που παρακολουθήσαμε από την Λυρική Σκηνή σε σκηνοθεσία Νίκου Πετρόπουλου , αναβίωση της κλασσικής και καταξιωμένης παράστασης του 2001.
Τα σκηνικά, με κάποιες προσθήκες δεξιά και αριστερά της σκηνής δεν έχουν χάσει τίποτα απο την λαμπρότητά τους, αντιθέτως αναδεικνύονται ακόμα καλλίτερα στη μεγαλωμένη σκηνή του θεάτρου. Οι ατμοσφαιρικοί φωτισμοί που επιμελήθηκε ο ίδιος ο σκηνοθέτης έδωσαν μια ιδιαίτερη αίσθηση στο σκηνικό, ειδικά στην δεύτερη Πράξη. Μεγάλη προσοχή δόθηκε όχι μόνο στις λεπτομέρειες του σκηνικού όπου είχε κανείς την εντύπωση πως μεταφερόταν στην εποχή εκείνη, αλλά και σε λεπτομέρειες δραματουργικές, όπως για παράδειγμα η εμφάνιση του ιερέα στην τελευταία Πράξη που έχει έρθει να εξομολογήσει την Βιολέττα.
Στο φωνητικό επίπεδο η πρεμιέρα της παράστασης μου δημιούργησε μέλλον μέτριες εντυπώσεις. η Μυρτώ Παππαθανασίου που κάνει μια διεθνή καριέρα , έχει μια φωνή καθαρά λυρικής σοπράνο που ταιριάζει περισσότερο σε σαφώς πιο ελαφρύ ρεπερτόριο, κυρίως για όπερες του Μότσαρτ. στην Πρώτη Πράξη τραγούδησε με κάποια άνεση την μεγάλη άρια της Βιολέττας, αλλά η φωνή έδειξε να φθάνει στα όριά της στην καμπαλέττα αναγκάζοντάς την να τραγουδήσει χαμηλότερα την τελική ψηλή νότα. Αυτό που παρατήρησα είναι πως η φωνή της αποκτά μια «σκληρότητα» ιδιαίτερα όταν πιέζεται στις ψηλές περιοχές της τεσσιτούρας ενώ για τα πιο δραματικά περάσματα η χρήση της φωνής «στήθους» είναι εμφανής, κάτι που διαταράσσει τα ομαλά περάσματα και την κολόνα της φωνής όταν αλλάζει περιοχές.
Στο δραματικό επίπεδο μας έδωσε μια σπαρακτική Βιολέττα, τονίζοντας τις συναισθηματικές μεταπτώσεις της. Στην τελευταία άριά της το κοινό απαίτησε την επανάληψή της, αλλά δεν κατάλαβα γιατί δεν την επανέλαβε πεσμένη κάτω, αλλά ξανασηκώθηκε για να ξαναπέσει ακριβώς στο ίδιο σημείο… σαν να έκανε κανείς rewind το βίντεο στη τηλεόραση.
Ο Αντώνης Κορωναίος αποτελεί σταθερή αξία της Λυρικής Σκηνής, Η ερμηνεία του χαρακτηρίσθηκε από ένα μαλακό , καθαρά λυρικό ύφος με τις απαραίτητες δραματικές πινελιές εκεί που έπρεπε χωρίς υπερβολές, ένας συγκινητικός Αλφρέντο. Βρίσκω , τουλάχιστον την ημέρα που τον άκουσα στην πρεμιέρα, πως ο ρόλος αυτός βρίσκεται καλά καθισμένος στη φωνή του στη φάση αυτή της καριέρας του. Η θητεία του στον Ροσσίνι του έδωσε τα μέσα για μια ερμηνεία καθαρή και λυρική.
Ο Δημήτρης Πλατανιάς απέδειξε πως είναι αυτή τη στιγμή ο καλύτερος Ελληνας βαρύτονος τόσο στην Ελλάδα όσο και στο εξωτερικό. Τραγούδησε με μια στεντόρεια φωνή με εξαιρετικό φραζάρισμα και δυναμική τον ρόλο του Ζερμόν. Ήταν χαρά να τον ακούει κανείς.
Στούς υπόλοιπους ρόλους ξεχώρισα την Αγγελική Καθαρίου στον ρόλο της Φλώρας , τον Νίκο Καραγκιαούρη στον ρόλο του Ορμπινύ και τον Κώστα Ντότσικα στον ρόλο του Ντυφόλ, και φυσικά την ιδιαίτερη παρουσία της Αλεξάνδρας Ματθαιουδάκη στον ρόλο της Ανίνας.
Οι χορογραφίες του Πέτρου Γάλλια ήταν καθαρά διεκπεραιωτικές χωρίς ιδιαίτερο ενδιαφέρον. Η Χορωδία της Λυρικής όπως πάντα έδωσε τον καλύτερο εαυτό της ενώ η Ορχήστρα υπό την διεύθυνση του Ηλία Βουδούρη έπαιξε αρκετά καλά, αν και η νέα διευθέτηση του υπερυψωμένου χώρου της Ορχήστρας δημιουργεί έντονα ακουστικά προβλήματα που αδικούν τον ήχο της. Ακούγεται υπερβολικά δυνατός και σκληρός.. Σε γενικές γραμμές ήταν μια παράσταση αξιόλογη, φρεσκαρισμένη τόσο οπτικά όσο και φωτιστικά από την παλιά εκδοχή.