Άλλη μια ευχάριστη έκπληξη μας περίμενε στην ΕΛΣ, μετά τον επιτυχημένο «Μέγα Μακάβριο» του Λίγκεττι, αυτή τη φορά μια άγνωστη όπερα του Μότσαρτ, η «Ψευτοπεριβολαρισσα».
Έργο που δεν παίζεται συχνά, κυρίως λόγω του πολύπλοκου και πολλές φορές ακαταλαβίστικου λιμπρέτου, η όπερα αυτή είναι μια μεγάλη πρόκληση για τον σκηνοθέτη. Η Νικαίτη Κοντούρη ξεπέρασε με μεγάλη ευκολία όλους τούς σκοπέλους που επιφυλάσσει το έργο, κυρίως τον μεγαλύτερο, τον κίνδυνο να γίνει η παράσταση βαρετή και κουραστική. Όχι μόνο δεν έγινε αυτό αλλά μας κρατούσε συνέχεια το ενδιαφέρον για τα γενόμενα επί σκηνής χωρίς να μας κουράσει στο ελάχιστο.
Mε πολύ χιούμορ και έξυπνα ευρήματα έστησε μια ζωντανή παράσταση, ανάλαφρη και οπτικά ενδιαφέρουσα.
Στο φωνητικό επίπεδο δεν ευτύχησε η παράσταση, η οποία αντιμετωπίστηκε περισσότερο σε πειραματικό επίπεδο, όμως ο Μότσαρτ και ειδικά σε αυτά τα έργα απαιτεί εξαιρετικά καλές , στο τεχνικό επίπεδο τουλάχιστον, φωνές. Εξαίρεση αποτέλεσε η Σερπέττα της Ελπινίκης Ζερβού, η οποία διαθέτει μια σωστή τεχνικά φωνή και ρυθμικό ένστικτο, ήταν η μόνη που δεν ξέφυγε ούτε μέτρο, κυρίως στα φωνητικά σύνολα.
Εξαιρετική η Ορχήστρα της ΕΛΣ υπό την εμπνευσμένη διεύθυνση του Ρόζε Ρόσσελ.
Ενδιαφέρουσα προσπάθεια αλλά η παράσταση δεν μπόρεσε να ξεφύγει από τα πλαίσια μιας πειραματικής παράστασης.