Για 5η συνεχή χρονιά , και σε πείσμα των καιρών και του κορονοιού, το πέμπτο Μεσογειακό Φεστιβάλ Καλλιθέας έλαβε χώρα στην Καλλιθέα με ένα εύρος καλλιτεχνικών εκδηλώσεων που κυμάνθηκε απο το θέατρο έως και την όπερα. Αξίζουν πολλά συγχαρητήρια σε όλους όσους έλαβαν μέρος, οργανωτές και καλλιτέχνες, γιατί έδωσαν μια ανάσα πολιτισμού σε μια περίοδο τόσο δύσκολη, όσο αυτή που περνάμε όλοι, αλλά που κυρίως επηρεάζει τους καλλιτέχνες.
Παρακολουθήσαμε δύο εκδηλώσεις οι οποίες έγιναν σε ανοιχτό χώρο στην Καλλιθέα, με απόλυτη και σχολαστικότατη τήρηση των κανόνων εναντίον του κοροναιού, τόσο όσον αφορά το κοινό , όσο και τους καλλιτέχνες.
Η πρώτη συναυλία (6/9/20), ήταν αφιερωμένη στη Γαλλική όπερα όπου ακούσαμε άριες και τραγούδια Γάλλων συνθετών.
Με χαρά ξανασυναντήθηκα με την φωνή της Μαρίας Κατσούρα, μια καλλιτέχνιδα που εκτιμώ ιδιαίτερα, η οποία άνοιξε την συναυλία με δύο τραγούδια του Μασσνέ , επιλογή που δεν συναντάμε συχνά σε προγράμματα όπερας τα οποία ερμηνεύτικαν με παραδειγματικό τρόπο και ιδιαίτερη ευαισθησία. Απο την ίδια , ακούσαμε και μια εξαιρετική ερμηνεία της άριας “Δυστυχισμένη Ιφιγένεια” απο την Ιφιγένεια στην Ταυρίδα του Γκλούκ. Εδώ είχαμε, όπως άλλωστε και σε όλη τη συναυλία , πρόβλημα σοβαρό με την μικροφωνική εγκατάσταση η οποία παραμόρφωνε πολλές φορές τον ήχο. Είχα όμως την ευκαιρία να παρευρεθώ στην γενική πρόβα που είχε γίνει σε κλειστό χώρο, με φυσική φωνή και άκουσα την καλλιτέχνιδα να την ερμηνεύει αυτή την άρια με μοναδικό τρόπο. Η φωνή είχε μια εντυπωσιακή έκταση,και η ερμηνεία της ήταν δραματική και με ένταση , με υπέροχα περάσματα , και ηχοχρώματα. Ελπίζω να την απολαύσω σύντομα στη Λυρική απο την οποία λείπει άδικα για καιρό.
Ο Χρήστος Δεληζώνας είναι πολύ γνωστός στο κοινό της όπερας, διαθέτει μια υπέροχη φωνή λυρικού τενόρου όπως μας απέδειξε με την άρια του Ντόν Χοσέ απο την “Κάρμεν” του Μπιζέ, “ Το λουλούδι που μου έριξες..” και την άρια του Ναντίρ απο τους “Αλιείς μαργαριταριών” του Μπιζέ.
Η ερμηνεία του υπήρξε πραγματικά εξαιρετική παρ’όλο που ο δυνατός αέρας που φύσαγε δεν ήταν και ότι καλλύτερο για τον τραγουδιστή. Είχα την ευκαιρεία να τον ακούσω και στις πρόβες όπου πραγματικά εντυπωσιάστικα για το πόσο έχει εξελιχθεί σαν καλλιτέχνης.
Στη συνέχεια απολαύσαμε μια υπέροχη ερμηνεία της άριας της Μικαέλα απο την «Κάρμεν» με την Βασιλεία Καλλίτση που διαθέτει μια λυρική φωνή και τραγούδησε με ευαισθησία και ιδιαίτερη μουσικότητα. Μια φωνή που σίγουρα θα ακούσουμε στο μέλλον.
Η Μαρίτα Παπαρίζου, η ψυχή του Φεστιβάλ, τραγούδησε με μοναδικό τρόπο τις δύο άριες της Σαρλότ απο τον «Βέρθερο» του Μασσνέ. Χάρηκα που την άκουσα και σε ένα ρεπερτόριο εκτός του μπαρόκ, σε μια δύσκολη όπερα που συνήθως ερμηνεύεται απο faux mezzo, εδώ όμως είχαμε μια ερμηνεία μιας βαθειάς ζεστής φωνής , δραματικής με υπεροχα ηχοχρώματα που ανέδειξαν την παρτιτούρα του έργου στο έπακρο. Ηταν μια εξαιρετική ερμηνεία που μας δείχνει την εξέλιξη μιας φωνής σε ένα διαφορετικό ρεπερτόριο, μιας φωνής “Πρωτεικής” που χειρίζεται με άνεση τόσο το μπαρόκ και τον Ροσσίνι, όσο και πιό δραματικούς ρόλους για μέτζο, μιας μέτζο – κοντράλτο είδος προς εξαφάνιση. Απορώ ακόμα πως η μοναδική δυστυχώς όπερα στη χώρα μας δεν εκμεταλλεύεται μια τέτοια φωνή που άλλα θέατρα στο εξωτερικό θα σκότωναν να την αποκτήσουν . Τέλος τραγούδησε και μια άρια απο την αγαπημένη της όπερα την “Κάρμεν” την Χαμπανέρα που ερμήνευσε προς τέρψιν των θεατών, αλλά και την δυσκολότατη άρια των χαρτιών. Εδώ φάνηκε και η πραγματική της αγάπη για την όπερα, διαλέγοντας όχι μια άρια εντυπωσιασμού, αλλά μια άρια που απαιτεί μεγάλη μουσικότητα και δραματική ερμηνεία.
Είχαμε τη χαρά στη συνέχεια να ξανακούσουμε τις δύο νέες φωνές που υπόσχονται ένα λαμπρό μέλλον, την Αγάπη Παπαμήτσου και την Βασιλεία Καλλίτση. Η Αγάπη Παπαμήτσου είναι μια ανερχόμενη κολορατούρα που τραγούδησε εξαιρετικά την δυσκολότατη άρια της Ολυμπίας απο τα “Παραμύθια του Χόφμανν” του Οφενμπαχ. Ηταν εμφανής η άνεση στις ψηλές περιοχές της φωνής που χρειάζονται όμως ακόμα αρκετή δουλειά, αλλά η φωνή είναι καθαρή και καθόλου σκληρή όπως συμβαίνει με πολλές κολορατούρες.
Μαζί με την Βασιλεία Καλίτση τραγούδησαν το τόσο όμορφο και αισθησιακό ντουέττο των λουλουδιών απο την «Λακμέ» του Ντελίμπ, ενώ η συναυλία έκλεισε με την Βαρκαρόλλα και τον ντουέττο Νικλάους – Τζουλιέττας , απο τα “Παραμύθια του Χόφμανν” του Οφενμπαχ, όπου πήραν μέρος όλοι οι τραγουδιστές.
Τέλος η παρουσίαση των κομματιών απο τον Γιώργο Αχλαδιώτη ήταν η καλλύτερη εισαγωγή στα έργα που ακούσαμε, μια και δεν υπήρχαν υπότιτλοι.
Ιδιαίτερη μνεία και έπαινος πρέπει να δοθεί στην εξαιρετική Παιδική Νεανική Συμφωνική Ορχήστρα, που αποτελείται απο νέα παιδιά, δημιούργημα της Νίνας Πατρικίδου, η οποία και διηύθυνε υποδειγματικά την Ορχήστρα απο αυτά τα νέα παιδιά που έπαιξαν σαν πραγματικοί επαγγελματίες όπως ακούσαμε στην ερμηνεία του Βάλς του Σοστακόβιτς με το οποίο ξεκίνησε η συναυλία. Χίλια μπράβο στην κυρία Πατρικίδου και στα παιδιά που έδωσαν τον καλλύτερο εαυτό τους και απέδειξαν πόσο η μουσική είναι σημαντική στη ζωή τους, άλλωστε απο αυτά τα παιδιά θα δημιουργηθούν οι μελοντικές Ορχήστρες της χώρας μας.
Μία συναυλία που ήταν μια ένεση πολιτισμού και έφερε χαρά και αγαλίαση σε μια τόσο δύσκολη και σκοτεινή εποχή.