Η Haydn Philharmonie Είναι μία ορχήστρα που δημιούργησε ο Αντάμ Φίσερ τη δεκαετία του 80 και αποτελείται από μία μικρή και επίλεκτη ομάδα μουσικών ειδικευμένων στη μουσική της κλασικής κυρίως περιόδου. Ή παρουσία του στην Ελλάδα, στο πλαίσιο του Φεστιβάλ Αθηνών ήταν λοιπόν επιβεβλημένη. Είναι επίσης σημαντικό που μαζί με μία τέτοια ορχήστρα είχε την ευκαιρία να παίξουν δύο νέοι έλληνες μουσικοι η Αλεξάνδρα Παπαστεφάνου και ο Γιάννης Τσιτσελίκης. Ενδιαφέρουσα ήταν επίσης η παρουσία του πιανίστα και νύν μαέστρου Φίλιπ Εντρεμόν. Οι δύο συναυλίες περιελάμβαναν όπως ήταν φυσικό, έργα Μότσαρτ και Χάυντν. Η πρώτη συναυλία ξεκίνησε με μία συμβατική ερμηνεία της συμφωνίας αρ.40 του Μότσαρτ, και στη συνέχεια η Αλεξάνδρα Παπαστεφάνου ερμήνευσε το κονσέρτο για πιάνο και ορχήστρα αρ. 20 Κ 466. Η ερμηνεία της χαρακτηρίστηκε από ιδιομορφίες τόσο στους χρόνους όσο και στις δυναμικές της παρτιτούρας χωρίς όμως αυτές οι επιλογές να δικαιώνονται απόλυτα, αφού σε πολλά σημεία, η άποψη της ορχήστρας ερχόταν σε αντίθεση με αυτές τις ακρότητες και τις υπερβολές ακόμα και στις ίδιες τις καντέντζες του κοντσέρτου. Μία τέτοια sui generis ερμηνεία είναι σίγουρα αποδεκτη όπως αυτές του Φρίντριχ Γκόυλντα η του Γκλέν Γκούλντ, για παράδειγμα, αρκεί να έχουν συνοχή και συγκεκριμένη άποψη κάτι που εδώ έλειπε, οπότε όλη η ερμηνεία παρέμεινε στο επίπεδο μίας μανιέρας. Η συναυλία έκλεισε με τη συμφωνία αριθμός 88 του Χάιντν όπου είχαμε την ευκαιρία να απολαύσουμε τα υπέροχα έγχορδα και τα πνευστά της ορχήστρας ίδιως τα όμποε και τα φαγκότα.
Η δεύτερη συναυλία ήταν, κατα το πλείστον αφιερωμένη στον Χάυντν. Μετά τη συμφωνία 104 του “Λονδίνου” ο Γιάννης Τσιτσελίκης έπαιξε το κοντσέρτο για βιολοντσέλο και ορχήστρα σε ντο μείζονα. Το παίξιμο του, άγριο, υπερβολικό, ταίριαζε περισσότερο σε ρομαντικά κοντσέρτα, παρά στο ραφιναρισμένο κλασσικό ύφος του Χάυντν. Μάλλον δεν ταιριάζουν αυτά τα έργα στην ψυχοσύνθεσή του. Το πρόβλημα με τη μουσική και του Μότσαρτ και του Χαυντν είναι ότι δεν σηκώνει μανιερισμούς και υπερβολές γιατί ο ερμηνευτής αν δεν είναι απόλυτα κυριος της τεχνικής του οργάνου του, παραμένει απόλυτα εκτεθειμένος, κάτι που συχνά παρατηρούμε στα λυρικά έργα του Μότσαρτ όταν ερμηνεύονται από φωνές που έχουν σημαντικά τεχνικά ελαττώματα.
Τέλος η συναυλία έκλεισε με τη συμφωνία 41 του “Διός” του Μότσαρτ, μία καθαρή απλή ερμηνεία χωρίς ιδιαίτερες εκπλήξεις. Σε γενικές γραμμές δύο πολύ καλές συναυλίες, αν και θα περίμενε κανείς ένα πιο ενδιαφέρον πρόγραμμα πρόγραμμα.