Η πρώτη συνεργασία του Μεγάρου Μουσικής με την περίφημη Σκάλα του Μιλάνου εγκαινιάσθηκε με την παρουσίαση της “Μαρία Στουάρντα” του Ντονιτζέττι μια από τις πιό αδύναμες δραματικά όχι όμως και μουσικά ,όπερες του συνθέτη.
Η σκηνοθετική άποψη του Πιέρ Λουίτζι Πίτζι, έχει πλέον εγκαταλείψει τα υπέροχα “Μπαρόκ” άσπρα σκηνικά εμπνευσμένα από γκραβούρες και αρχιτεκτονικά σχέδια εποχής, για χάρη πιο αφαιρετικών ,σχεδόν γραμμικών σκηνικών σε γκρίζα και μαύρα ως επί το πλείστον χρώματα.
Έτσι το βασικό σκηνικό, έξυπνο στην σύλληψή του, με τεράστιες σχάρες, θύμιζε περισσότερο θεμέλια μιας μεγάλης αρχιτεκτονικής κατασκευής, παρά φυλακή. Το δάσος όπου κυνηγούσε η Ελισάβετ δεν φάνηκε πουθενά, και αντικαταστάθηκε με φωτισμούς ατμοσφαιρικούς, σε πράσινο χρώμα. Σε γενικές γραμμές η σκηνοθεσία στάθηκε μάλλον αμήχανα σε ένα έργο στατικό από την φύση του, όπου τα ατέλειωτα ντουέτα και τις μεγάλες άριες, έκλεισε η τελική, χωρίς τελειωμό σκηνή του θανάτου της Στιούαρτ.
Η διανομή που παρακολούθησα (14/3) ήταν υποδειγματική. Η Ιρινα Λούνγκου ήταν μια εξαιρετική Στιούαρτ, στα χνάρια της Τ.Σάδερλαντ, τραγούδησε με πάθος και τεχνική τα δύσκολα περάσματα του ρόλου, ιδιαίτερα στην τελική σκηνή ήταν συγκινητικότατη.
Η Ελενα Μπελφιόρε, αντιμετώπισε τον δύστροπο ρόλο της Ελισσάβετ με σιγουριά και τεχνική αρτιότητα στο τραγούδι της, είναι ένας ρόλος πιο δύσκολος από της Στιούαρτ γιατί απαιτεί μια φωνή οριακή μεταξύ μιας μέτζο και δραματικής σοπράνο με ευκολίες στις κολορατούρες.
Οι αντρικές φωνές ήταν εξαιρετικές, με πρώτη και καλύτερη την εκφραστική λυρική φωνή του Φ.Ντεμούρο στον ρόλο του Λέστερ, ένα τενόρο με μεγάλες ικανότητες και του Μ.Παλάτζι στον ρόλο του Τάλμποτ.
Τέλος να αναφέρουμε και την πολύ καλή παρουσία της δικής μας Ελένης Βουδουράκη, που στάθηκε επάξια δίπλα σε τέτοιους καλλιτέχνες.
Η μεγάλη έκπληξη της βραδιάς ήταν η άψογη μουσική ερμηνεία της όπερας από την Κρατική Ορχήστρα και την εξαιρετική Χορωδία της ΕΡΤ, υπό την διεύθυνση του μεγάλου Ρίτσαρντ Μπόνυνγκ, του μαέστρου που ήταν και υπεύθυνος για την πρώτη παρουσίαση της όπερας με την αξέχαστη Τ.Σάδερλαντ, στην εποχή μας. Ο τρόπος που διηύθυνε το έργο ,μας θύμισε τις καλές χρυσές εποχές της όπερας, όταν η καριέρα του μεσουρανούσε σε αυτό το ρεπερτόριο.
Ας ελπίσουμε και σε άλλες τέτοιες συνεργασίες.