Σε μια μίνι Αρένα της Βερόνας μεταμορφώνει κάθε χρόνο η Λυρική Σκηνή το Ηρώδειο με τις παραγωγές της. Αφού η συνταγή, εντυπωσιακά κοστούμια που πολλές φορές φτάνουν στην υπερβολή, πολλοί έξτρα για όχλο, και άκρως συμβατικές σκηνοθεσίες σαν να έχουν βγει από βιβλία του περασμένου αιώνα, φέρνει αποτελέσματα γιατί να δοκιμάσει κανείς κάτι το διαφορετικό ;

    Έτσι λοιπόν και φέτος ο αναπόφευκτος Nabucco, τα έργα που προσαρμόζονται στην «αισθητική της αρένας» δεν είναι και πολλά, παρουσιάστηκε στα πλαίσια του πολύπαθου Φεστιβάλ Αθηνών .

Αυτό που έγινε αμέσως αντιληπτό ήταν η έλλειψη φωνών που θα αναβίωναν την πιο «στριμμένη» παρτιτούρα του Βερντι. Ο Νabucco απαιτεί μεγάλες φωνές και σίγουρα στον ρόλο της Αμπιγκαίλε απαιτεί μία ιδιαίτερα μεγάλη φωνή. Η ακύρωση την τελευταία στιγμή της Μαρίας Γκουλέγκινα μιας από τις λίγες σοπράνο  που τραγουδάνε τον ρόλο αυτό σήμερα, στέρησε την διανομή από το «αστέρι» 

της και καταδικάζοντας όλη την παραγωγή σε φωνητικό μαρασμό. Κανένας από τούς καλλιτέχνες εκτός από ελάχιστες εξαιρέσεις, δεν διέθεταν τον φωνητικό όγκο και την δραματική βαρύτητα που απαιτεί το έργο. Ο Μπόρις Στατσένσκο στη Β! Διανομή  που παρακολούθησα είχε μια ενδιαφέρουσα σκηνική παρουσία όχι όμως και την εντυπωσιακά λαμπερή φωνή που απαιτείται για τον κεντρικό ρόλο. Το ίδιο συνέβη και με την  Ελενα Ζελένσκαγια μια λυρική φωνή κατάλληλη για Μποέμ ή Μπατερφλάυ όχι όμως για την Αμπιγκαίλε. Ο ρόλος αποδείχθηκε πολύ δύσκολος γι’ αυτήν και ας μην ξεχνάμε πως οι λάθος φωνές ειδικά σε αυτόν τον ρόλο έχει τερματίσει απότομα  πολλές καριέρες. 

Ο Αντρέα Σιλβεστρέλλι στον ρόλο του Ζαχαρία ξεκίνησε πολύ άσχημα αλλά κατα τη διάρκεια της παράστασης η φωνή του ανταποκρίθηκε καλύτερα.

Στούς άλλους ρόλους διακρίναμε την ζεστή και μουσικότατη φωνή της Μαρίτας Παπαρίζου στον ρόλο της Φενένα, την Αντωνία Καλογήρου στον ρόλο της Αννα, και τον  εξαίρετο  όπως πάντα Χρήστο Αμβράζη στον ρόλο του Αρχιερέα.

Η Χορωδία όπως ήταν φυσικό έκλεψε την παράσταση, ενώ η μουσική διεύθυνση του Λουκά Καρυτινού νευρική και με προσοχή στις λεπτομέρειες οδήγησε την Ορχήστρα σε πρωτόγνωρα γι΄αυτήν επίπεδα.

    Η σκηνοθεσία του Σπύρου Ευαγγελάτου ήταν συμβατική χωρίς τίποτα το ιδιαίτερο, περιμένουμε πολύ περισσότερα πράγματα  από τον σημαντικό αυτόν σκηνοθέτη, και τα κοστούμια της Αγνης Ντούτση  ήταν υπερβολικά βαρυφορτωμένα και μερικά από αυτά κακόγουστα.

Ήταν μια παράσταση αρκετά «δήθεν», η οποία έπρεπε να εντυπωσιάσει τούς πιστούς της ΕΛΣ αλλά χωρίς ουσιαστικό σκηνοθετικό ή φωνητικό περιεχόμενο.

Μια από τα ίδια…..