Ο μήνας Σεπτέμβριος είναι θα μπορούσε να πει κανείς ο πιο παραγωγικός μήνας του πολύπαθου πλέον Φεστιβάλ Αθηνών ( μάλλον του Ελληνικού Φεστιβάλ, όπως αναβαπτίστηκε)…ή τουλάχιστον θα έπρεπε να είναι. Είναι κατά κανόνα ο καλύτερος μήνας για εκδηλώσεις αφού ο καιρός είναι πολύ καλός γενικά και ευνοεί τις πολύωρες Συναυλίες και Παραστάσεις. Ξεφυλλίζοντας όμως κανείς το πρασινωπό φυλλάδιο που περιέχει όλες τις εκδηλώσεις πού υπάγονται υπό την αιγίδα του ( αλήθεια οι υπόλοιπες εκδηλώσεις γιατί δεν αναφέρονται όπως παλαιότερα στο μεγάλο βιβλίο πού τυπωνόταν κάθε χρόνο; ), ανακαλύπτει πως όλος ο Σεπτέμβριος είναι αφιερωμένος σε Ελληνικά σχήματα, με σχεδόν παντελή έλλειψη κλασσικής Μουσικής, εκτός από την Συμφωνική Ορχήστρα της Κωνσταντινούπολης και των Μουσικών Συνόλων της ΕΡΤ.
Δεν θα πρέπει όμως όλοι εμείς οι φίλοι της κλασικής μουσικής πάνω στην οποία το Φεστιβάλ επί δεκαετίες έχτιζε τη φήμη του, να έχουμε παράπονα αφού τον Ιούνιο και τον Ιούλιο αποζημιωθήκαμε και με το παραπάνω.. Μετά το επίσημο άνοιγμα του φεστιβάλ από την ΕΛΣ με τον «Χρυσό του Ρήνου» του Βάγκνερ, θέαμα που σίγουρα θα αποζημίωσε τους Βαγκνερόφιλους και θα έκανε τους αναποφάσιστους να διερωτώνται αν τα έργα του περιέχουν κάποιο ιδιόμορφο χιούμορ που μέχρι τώρα τους έχει ξεφύγει, η Κρατική Ορχήστρα Αθηνών (26/6), επανέλαβε για μια ακόμη φορά την φιλότιμη ομολογουμένως προσπάθειά της για άλλη μια φορά, να ερμηνεύσει τα Carmina Burana του Κάρλ Ορφ (έργο που είχε παρουσιάσει και στο Μέγαρο), υπό την Διεύθυνση του Λουκά Καρυτινού, μία όχι τόσο επιτυχημένη Συναυλία παρ’όλη τη συμμετοχή άξιων τραγουδιστών. Ήταν μια απλή ανάγνωση του έργου χωρίς καμία έμπνευση, ή διάθεσης επικοινωνίας με το κοινό. Η Εθνική Ορχήστρα της Ισπανίας (28, 29/6) ήταν μια μικρή ανάσα στο μουσικό τοπίο του Φεστιβάλ, και παρ’όλο που ερμήνευσε κατά κανόνα έργα που αφορούν περισσότερο Τουρίστες της Μουσικής παρά τούς Μουσικόφιλους, η καλή διάθεση και το χιούμορ του Αρχιμουσικού της Ραφαέλ Φρύμπεκ ντε Μπούργκος έσωσε την κατάσταση, Ιδιαίτερα ενδιαφέρον ήταν το έργο του Ροντρίγκο «Η απουσία της Δουλτσινέας».
Ο Ιούλιος όπως ήταν επόμενο σημαδεύτηκε αναπόφευκτα από την παρουσία του Πλάτσιντο Ντομίνγκο σε ένα ρεσιτάλ το οποίο ευτυχώς απέφυγε τα Ναπολιτάνικα τραγουδάκια και μας χάρισε ένα αμιγώς οπερατικό πρόγραμμα που σίγουρα ικανοποίησε και τους πιο απαιτητικούς. Ο Αντρέα Μποτσέλλι, που πολλοί περίμεναν με ανυπομονησία δεν ήρθε τελικά, λόγω κάποιας αρρώστιας, ενώ το Μπαλέτο της ΕΛΣ (26,27,28/7) ξεσήκωσε θύελλα αντιδράσεων με τις «Όρνιθες» του Χατζηδάκη σε χορογραφία της Κάρολ Αρμιτατζ. Αν κάτι θα είχα να τις προσάψω είναι το ότι δεν προχώρησε σε ακόμα πιο ριζοσπαστικές λύσεις, για παράδειγμα θα ήταν πολύ ενδιαφέρον να μετέφερε τη δράση του έργου σε κάποια φυλή Ινδιάνων της Αμερικής, όπου και εκεί υπάρχει η Μυθολογία των πουλιών, ίσως τότε να βλέπαμε κάτι πολύ πιο ενδιαφέρον και διασκεδαστικό…