Είχαμε πολύ καιρό να ακούσουμε το έργο του Μπάρτοκ “Ο Πύργος του Κυανοπογωνα” ένα από τα αριστουργήματά του, την τελευταία φορά είχε παρουσιαστεί σε μορφή συναυλιακή στο Μέγαρο Μουσικής .
Η ΕΛΣ απόφάσισε να παρουσιάσει αυτό το έργο σε μια νέα σκηνοθεσία του Θέμελη Γλυνάτση, σε σκηνικά και κοστούμια του Λέσλι Τράβερς. Η υπόθεση μεταφέρθηκε (όπως πια είναι σύνηθες) την σύγχρονη εποχή σε ένα δωμάτιο μέσα σε έναν βράχο υγρό. Ενδιαφέρον σκηνικό, από τις “μοντερνιές” που μας έχουν συνηθίσει οι σκηνοθέτες σήμερα, που κατα τη γνώμη μου ερχόταν σε αντίθεση με το κείμενο του Μπέλα Μπάλσζ. “Πόσο σκοτεινό είναι ο πύργος σου Κυανοπώγωνα..” έλεγε η Ιουδήθ μέσα σε ένα λουσμένο στο φως δωμάτιο.
Ομολογώ πως όλη αυτή η ψυχολογικοφιλοσοφική ανάλυση που διάβασα στο σημείωμα του σκηνοθέτη, με άφησε παγερά αδιάφορο… εννοείται πως ο καθένας έχει δικαίωμα να έχει τις δικές του σκηνοθετικές απόψεις, όμως αν αυτά δεν φαίνονται στη σκηνή, δεν ενδιαφέρουν κανένα. Αν δεν ήξερα το έργο και το έβλεπα για πρώτη φορά, δεν θα καταλάβαινα Χριστό από αυτά που βλέπω. Η όπερα είναι πάνω απ’όλα θέατρο και όχι ο καναπές του ψυχαναλυτή.
Το σκηνικό όμως ήταν πολύ όμορφο, ιδιαίτερα τα βράχια, και κατα τη γνώμη μου εκεί που πλησίασε ησκηνοθεσία το νόημα του έργου ήταν η τελική σκηνή όπου το δωμάτιο εξαφανίστηκε και φάνηκε μια χαώδης σπηλιά με τις γυναίκες του Κυανοπώγωνα να παίρνουν μαζί τους την Ιουδήθ.
Στο φωνητικό επίπεδο η Βιολέττα Λούστα ήταν από τις καλύτερες Ιουδήθ που έχω ακούσει, με μια υπέροχη δραματική λυρική φωνή. Εκεί που τα χάλασε ήταν στο περίφημο κόντρα ντο που πρέπει να ακουστεί έντονα πάνω από μία μαινόμενη ορχήστρα, το οποίο ακούστηκε “Λίγο”. Ξέρω πως είναι το δυσκολότερο σημείο του έργου, αλλά είναι σαν τις ψηλές νότες στον Τροβατόρε, ή στην άρια της Τόσκα, ή στην άρια του τενόρου στην Τουραντότ… όλοι περιμένουν να ακούσουν full voice αυτές τις νότες. Όμως η ερμηνεία της ήταν συγκλονιστική, και σε διάφορα σημεία σου έφερνε δάκρυα στα μάτια.
Ο Τάσος Αποστόλου ήταν ένας υποδειγματικός Κυανοπώγωνας με βροντερή φωνή και με απόλυτη φωνητική κυριαρχία που δέσποζε με άνεση πάνω από την Ορχήστρα. Ένας υποδειγματικός Κυανοπώγωνας που θα μπορούσε να σταθεί σε οποιοδήποτε θέατρο του εξωτερικού.
Η Ορχήστρα της ΕΛΣ υπό την διεύθυνση του Βασίλη Χριστόπουλου που με χαρά ξαναείδαμε στην ΕΛΣ ήταν απλά εξαιρετική.
Στο δεύτερο μέρος απολαύσαμε την τόσο εμπνευσμένη, γεμάτη χιούμορ αναβίωση του «Τζιάννι Σκίκκι», ένα έργο συνόλου. Εδώ η παράσταση ήταν καλοδουλεμένη, θύμιζε πολύ ταινίες του Ιταλικού ρεαλισμού σε σκηνοθεσία Τζών Φούλτζέιμς και σκηνικά κοστούμια του Ρίτσαρντ Χάντσον.
Εξαιρετικοί η αγαπημένη Τζούλια Σουγλάκου ,ο Χριστόφορος Σταμπόγλης και ο Χάρης Αδριανός, καθώς και ο Διονύσης Σούρμπης σε έναν ρόλο που του ταίριαζε απόλυτα.
Η Βιβή Συκιώτη ήταν αποκαλυπτική σαν Λαουρέττα, με μια λυρική ερμηνεία της γνωστής άριας “O miο babbino caro..”δίκαια καταχειροκροτήθηκε από το κοινό.
Οι Γ.Καλύβας, Δ.Κριτσωτάκη, Α.Κυπριώτης, Ι. Φραγκόπουλος, Β.Μανιάτης, Σ Τσαλικιάν, Γ.Ματθαιακάκης, Ν.Ντούρος, Κ.Ρασιδάκης και Γ.Παπαδημητρίου, όλοι τους απολαυστικοί στους ρόλους τους με χιούμορ και μπρίο.
Μια χορταστική μουσικά βραδιά, με δύο υπέροχα έργα που ελπίζουμε να ξαναδούμε σύντομα..
Φωτό : Aνδρέας Σιμόπουλος