..Και εκεί που είχαμε έρθει στα ίσια μας με την εξαιρετική παράσταση των “Καπουλέττων” του Μπελλίνι και την εξαιρετική “Μπατερφλάυ” του Ν.Πετρόπουλου, εμφανίσθηκε ο “Κουρέας της Σεβιλλης” σε νέα ανατρεπτική παραγωγή του κου Φραντσέσκο Μικέλλι συμπαραγωγή με το Θέατρο της Μπολόνια (13/2/16).
Ο Μικέλλι είδε την οπερα όπως είπε, σαν το όνειρο της Ροζίνας, στην περίπτωσή του θά έλεγα πως το όνειρο έγινε σκέτος εφιάλτης. Ενα τεράστιο πανώ με νέον μπάρες φρόντιζε να ζαλίζει τους δύστυχους θεατές που στο τέλος της παράστασης χρειαζόντουσαν παυσίπονα και ένα κουτι ηρεμιστικά. Σε μια κατασκότεινη σκηνή, φαντάζεται κανείς πόσο ενοχλητικό ήταν αυτό το πράγμα.

Τίποτα απο όλες αυτές τις αμπελοφιλοσοφίες για τον ψυχικό κόσμο της Ροζίνας (λές και το λιμπρέττο το έγραψε ο Φρόυντ) και όλες τις υπόλοιπες ψυχοφιλοσοφικές αναλύσεις, δεν βγήκε στη σκηνή.. πιό πολύ όλη η παράσταση θύμιζε Απόκριες σε άσυλο ανιάτων , παρά την όπερα του Ροσσίνι. Αυτό που του διέφυγε εντελώς του σκηνοθέτη είναι πως αυτό το έργο είναι “Κωμικο Μελόδραμα” και όχι κωμική τραγωδία. Αποτέλεσμα, κανείς στο κοινό δεν γέλασε και πολύ με τα άστοχα σκηνοθετικά ευρύματα.
Εμειναν λοιπόν μόνο οι δύστυχοι τραγουδιστές, μόνοι σε ένα άδειο σκηνικό και μια παρανοική σκηνοθεσία για να τα βγάλουν πέρα. Τι θυμάμαι απο την Πρεμιέρα της παράστασης;
Τους λαρυγγισμούς και τις κολορατούρες της Βασιλικής Καραγιάννη, την προσπάθεια του Δημήτρη Κασσιούμη να τραγουδήσει ένα ρόλο που μάλλον τον δυσκόλεψε ( λίγες μέρες μετά ήταν εκπληκτικός στον Ριγκολέττο), τον Αντώνη Κορωναίο που παρά την δύσκολη αρχή, ήταν ο μόνος που είχε αίσθηση του Ροσσίνειου ύφους, έναν καλό Δ.Σούρμπη σαν Φίγκαρο (τον βρήκα κάπως υποτονικό σκηνικά) και έναν εξαιρετικό Τάσσο Αποστόλου ως Μπαζίλιο.. συμβουλή σε ορισμένους τραγουδιστές…δεν χρειαζεται να “φωνάζουν” όταν τραγουδάνε, ειδικά στις όπερες του Ροσσίνι…
Εγραψαν στούς ρόλους τους η πάντα υπέροχη Αλεξάνδρα Ματθαιουδάκη ως Μπέρτα, θα έλεγα ότι έκλεψε την παράσταση, και ο επίσης εξαίρετος Φιορέλλο του Ζαφείρη Κουτελιέρη.. ειδική μνεία στον κιθαρίστα Αλέξανδρο Παπαρίζο που ήταν απολαυστικός τόσο σκηνικά όσο και μουσικά.
Πολλά μπράβο στην χορωδία της ΕΛΣ που ήταν υπέροχη κάτω απο την πάντα εμνευσμένη διεύθυνση του Α.Γεωργακάτου.
Σε γενικές γραμμές πάντως, όλοι οι τραγουδιστές κινήθηκαν αμήχανα πάνω στη σκηνή, κουρασμένα, σαν να προσπαθούσαν να τα βγάλουν πέρα με την παρανοική σκηνοθεσία. Ελλειπε πάνω απ’όλα το χιούμορ, η κωμωδία, και η καλή διάθεση με αποτέλεσμα το όλο θέαμα να έχει μια σκοτεινή μελαγχολία.
Η Ορχήστρα της ΕΛΣ έπαιξε όσο καλύτερα μπορούσε υπο την μουσική διεύθυνση του Μίλτου Λογιάδη που όμως δεν με έπεισε για την ερμηνεία του στον Ροσσίνι.. Σε πολλά σημεία ήταν πολύ αργός ενώ σε άλλα υπερβολικά γρήγορος αλλά και εδώ μου έλλειπε η άισθηση του Ροσσίνειου στύλ και ύφους. Μια ερμηνεία επίπεδη χωρίς τονισμένες τις λεπτές αποχρώσεις της παρτιτούρας.
Εν ολίγοις ήταν μια παράσταση που ελπίζω να ξεχαστεί και που εύχομαι να μην ξαναδώ στη Λυρική. Αυτές οι δήθεν “πρωτοποριακές” σκηνοθεσίες έχουν νόημα όταν ο σκηνοθέτης κατανοεί απόλυτα το κείμενο του έργου και δικαιολογεί τις παρεμβάσεις, και όχι να χρησιμοποιεί κάθε είδους άσχετο εφεύρημα για να εντυπωσιάσει δήθεν με την πρωτοποριακή του θεώρηση.
Ευτυχώς που λίγες μέρες αργότερα ήρθε ο “Ριγκολέττο” σε σκηνοθεσία του Νίκου Πετρόπουλου να επαναφέρει την ισοροπία.
.