Με μία άκρως “πρωτοποριακή” επιλογή μιας “σπάνια” παιγμένης όπερας, την Αίντα του Βέρντι, παρουσίασε στο Ηρώδειο η Εθνική Λυρική μας Σκηνή. Οποία έκπληξης… ήθελα νάξερα δεν υπάρχουν άλλα έργα στο ρεπερτόριο απο τις ατελείωτες Κάρμεν, Αίντες, Τουραντώ , Ναμπούκους, και όλη αυτή τη παρέα που ανεβάζει με θρησκευτική προσήλωση κάθε χρόνο η Λυρική έχοντας μετατρέψει το Ηρώδειο σε μίνι Αρένα της Βερόνας ; Πότε οι ιθύνοντες θα καταλάβουν πως η “πασαρέλλα” του Ηρωδείου δεν είναι η καλλύτερη σκηνή για τέτοια έργα, και να μη μου πεί κανείς πως είναι τα μόνα έργα που τραβάνε κόσμο, το Ηρώδειο έχει γεμίσει με όπερες πολύ πιό “δύσπεπτες”, όπως ο Ιδομενέας, η Ιφιγένεια στην Αυλίδα, ο Χρυσός του Ρήνου και τόσες άλλες όπερες λιγότερο γνωστές.. Χάθηκε μια Ηλέκτρα, μια Σαλώμη, μία Μήδεια, έτσι για να θυμυθούμε και την Κάλλας.
Στην παράσταση ου παρακολούθησα (15/6/16), τηνΑίντα τραγούδησε η Α.Λ.Μπόγκτζα. Βρήκα τη φωνή λίγο κουρασμένη και πολύ ελαφριά για τον ρόλο. Η Αίντα θέλει μια ιδιαίτερη φωνή, ικανή για λεπτές αποχρώσεις αλλά και για δραματικές εξάρσεις, μια φωνή μεστή λυρικοδραματική. Η Λ.Μπόγκτσα δεν έχει κατα τη γνώμη μου μια τέτοια φωνή και η ερμηνεία της με άφησε αδιάφορο και χασμώμενο..
Τον Ρανταμές θα τον τραγουδούσε ο πολύς Νταριο ντι Βιέτρι, ο οποίος έχει εκτιναχθεί στο διεθνές στερέωμα, έχοντας τραγουδήσει τον ρόλο σε πολλά θέατρα και με μεγάλη επιτυχία στην Αρένα της Βερόνας. Δυστυχώς μια έντονη αλλεργία τον έστειλλε στο νοσοκομείο και δεν του επέτρεψε να τραγουδήσει τον ρόλο προς μεγάλη μας απογοήτευση. Τελευταία στιγμή δεν είναι και εύκολο να βρείς Ρανταμές, και έτσι η Λυρική αναγκάστηκε να δώσει τον ρόλο στον παλαίμαχο Β.Φρακάρρο.
Το τραγούδι του ήταν παλιομοδίτικο, προβληματικό, θύμιζε δεκαετίες 70, όμως άκουγες τις ψηλές νότες χωρίς πρόβλημα. Ομως ο ανοιχτός λαιμός και ο παλιομοδίτικος τρόπος ερμηνείας δεν άφησε και πολλά περιθώρια ερμηνείας.
Η Αμνερις της Ε.Κασσιάν ήταν μέτρια με πολλά “μπαλαρίσματα” χωρίς ιδιαίτερους χρωματισμούς.
Γενικά στην παράσταση ξεχώρισαν ο Δ,Κασσιούμης στο ρόλο του Βασιλιά και ο Τ.Αποστόλου στον ρόλο του Ράμφι. Είναι μια φωνή δυνατή μεστή με ωραίο χρώμα, πάντα είναι χαρά να τον ακούει κανείς.
Οπως πάντα άψογη η Χορωδία, όπως και η Ορχήστρα με μαέστρο τον Η.Βουδούρη ο οποίος έκλεψε κυριολεκτικά την παράσταση. Η ερμηνεία του ήταν άψογη απο κάθε άποψη, δυναμική με σφιχτά τέμπι και μια εξαιρετική προσοχή στις λεπτομέρειες της παρτιτούρας. Χίλια μπράβο.
Σε γενικές γραμμές ήταν μια μάλλον μέτρια φωνιτικά παράσταση, άψογη όμως στο ορχηστρικό επίπεδο.
Α, ξέχασα… Η σκηνοθεσία ήταν του Ε.Καστιλλιόνε ο οποίος έντυσε τους τοίχους του Ηρωδείου με προβολές που θύμιζαν διαφημιστικά σπότ των Αιγυπτιακών αερογραμών, και σε πολλά σημεία έμοιαζε με παιχνίδι του Playstation. Δεν νομίζω επίσης πως το να κλείσεις τη σκηνή με σκάλες είναι και η καλύτερη λύση για να χορέψη το δύστυχο μπάλεττο που κόντευε να σκοτωθεί στην κυριολεξία, ούτε η χορογραφία ήταν τόσο εμπνευσμένη (Φ.Διαμαντόπουλος) , κουνούσαν δώθε κείθε τα χέρια σε πόζες αιγυπτιακού ύφους χορού ταινιών του 60 του Χόλυγουντ σαν να διώχναν απο πάνω τους μύγες. Ομως δεν είχε και ο δύστυχος χορογράφος και πολλές επιλογές με τέτοιο σκηνικό. Ιδιαίτερα αισθητική παρέμβαση αποτέλεσαν οι μαυρισμένες πατούσες του μπαλέττου όταν γονάτισαν με την πλάτη στο κοινό..τέτοιες λεπτομέρειες που ανεβάζουν το αισθητικό μας επίπεδο θα έπρεπε να τις προσέχουν οι υπέυθυνοι.
Τα κοστούμια ελαφρώς έως βαρέως κίτς εκτός απο μερικά κόκκινα φορέματα που έδειχναν όμορφα, ενω τα πράγματα χειροτέρεψαν με τους φωτισμούς, μάλιστα στο τέλος του Θριάμβου τα μισά φώτα έσβησαν, η σκηνή βυθίστηκε σχεδόν στο σκοτάδι , ενώ οι δύο προβολείς δεξια και αριστερά απο το βάθρο του Βασιλιά, έκαναν τον Κασσιούμη που φωτιζόταν απο χαμηλά να μοιάζει με βαμπίρ σε ταινία του 20.
Γενικά η όλη οπτική της παράστασης θύμιζε ακριβή αιγυπτιακού ύφους παράσταση στo Moulin Rouge δεκαετίας 60.
Οι φωτογραφίες είναι του Βασίλη Μακρή