Μία πολύ ενδιαφέρουσα συναυλία παρακολούθησα στο θέατρο Ολύμπια της Λυρικής Σκηνής που σήμερα το έχει αναλάβει ο Δήμος Αθηναίων και το μετονόμασε “Δημοτικό Μουσικό Θέατρο Μαρία Κάλλας”.
Η συναυλία της 14ης Μαίου 2022, δόθηκε απο την Συμφωνική Ορχήστρα του Δήμου Αθηναίων υπο την μουσική διεύθυνση του Ε.Καλκάνη ο οποίος είναι και ο μόνιμος μαέστρος της Ορχήστρας, που κατάφερε να την φτάσει σε εξαιρετικά υψηλό επίπεδο.
Η συναυλία ξεκίνησε με μία θυελλώδη ερμηνεία της Εισαγωγής “Κοριολανός” του Μπετόβεν , στον οποίο άλλωστε ήταν αφιερωμένη και η συναυλία. Η Ορχήστρα ανέδειξε τις εξαιρετικές της δυνατότητες, ενώ η ερμηνεία του Ε.Καλκάνη ήταν λιτή και αυστηρή χωρίς “ρομαντικές” υπερβολές, σε κλασσικό ύφος.
Στη συνέχεια απολάυσαμε μια εκπληκτική ερμηνεία του Κοντσέρτου για βιολί με τον ταλαντούχο Μάριο Ζυγούρη. Εμεινα άναυδος με την άνεση και την εξαιρετική τεχνική του ένα παιδί μόλις 20 χρονών που ερμήνευσε το Κοντσέρτο με το πάθος και την ωριμότητα ενος φτασμένου βιολονίστα.
Η cadenza του πρώτου μέρους ήταν ιδιαίτερα εντυπωσική, και μας έδωσε την ευκαιρία να θαυμάσουμε την άψογη τεχνική και την μουσικότητά του.
Η συναυλία ολοκληρώθηκε με μια εντυπωσιακή ερμηνεία της πασίγνωστης 5ης Συμφωνίας. Εδώ ο Ε.Καλκάνης πήρε ενα πραγματικό ρίσκο. Αντί να διαλέξει μια απο τις λιγότερο παιγμένες πρώτες συμφωνίες του, θέλησε να αναμετρηθεί με ένα εμβληματικό έργο που έχει παιχτεί άπειρες φορές. Τι καινούργιο θα μπορούσε να είχε φέρει μία ακόμα ερμηνεία;
Kαι όμως απέδειξε την αλήθεια της άποψης πως δεν υπάρχει καλή και κακή μουσική, αλλά καλοί και κακοί ερμηνευτές. Ο Ε.Καλκάνης ανήκει σίγουρα στην πρώτη κατηγορία. Η ερμηνεία του ήταν “Δωρική” με την ανάδειξη κάθε δυναμικών στοιχείων της παρτιτούρας, με έντονες αντιθέσεις που αποκάλυπταν την ψυχή του έργου και του συνθέτη. Ειδικά στο τελευταίο μέρος η Ορχήστρα έδωσε όλον τον εαυτό της με μία απίστευτη αίσθηση ρυθμού που σπάνια ακούμε σε άλλες ερμηνείες. Δεν άφησε την Ορχήστρα να κάνει κοιλιές σε πολλά σημεία που υπάρχει αυτός ο κίνδυνος, αλλά την οδήγησε με σίγουρο χέρι χωρίς να την αφήσει να ολισθήσει και να χαλαρώσει.
Οντως το ρίσκο απέδωσε καρπούς, και δίκαια το κοινό του χάρισε ένα θερμότατο χειροκρότημα. Μία συναυλία άξια του Μπετόβεν και της μουσικής του που θα την θυμάμαι για καιρό.
Εύχομαι τέλος σε αυτό το τόσο ταλαντούχο και σεμνό νέο βιολονίστα να κάνει μια μεγάλη καριέρα, σίγουρα την δικαιούται.