Το Μεσογειακό Φεστιβάλ Καλλιθέας έκλεισε τον πέμπτο χρόνο του στις 15/9/20 με μια παράσταση σε ανοιχτό χώρο με την όπερα “Διδώ και Αινείας” του Περσέλ, σε σκηνοθεσία Βασίλη Αναστασίου.
Αποτελεί τόλμημα , σε μια περίοδο που όλες σχεδόν οι προγραματισμένες παραστάσεις μεγάλων οργανισμών έχουν ακυρωθεί λόγω της πανδημίας, να παρουσιαστεί στο κοινό μια τέτοια παράσταση.
    Τί μπορεί λοιπόν να κάνει κανείς σε έναν ανοικτό χώρο με μια μπαρόκ όπερα ; ο σκηνοθέτης Βασίλης Αναστασίου έχει ήδη εμπειρία από ανοιχτούς χώρους, πριν μερικά χρόνια είχε παρουσιάση την Κάρμεν του Μπιζέ σε μια αλάνα, πάλι στην Καλλιθέα στα πλαίσια του ίδιου Φεστιβάλ. Εδώ διάλεξε σαν σκηνικό το ίδιο το μέρος, έστησε μια σκηνή στην πλάτη μίας πολυκατοικίας κρεμώντας σε καρφιά διάφορα παλτά που θύμιζαν arte povera του Κουνέλη, σε ένα δυστοπικό μέλλον που μαστίζεται από τον κορονοιό , όπως μας πληροφορούσε το δελτίο τύπου, με τα λειτουργικά και απέριττα κοστούμια του Λέντιο Κόνξιολι και προβολές του Μπάμπη Σεβοζλίδη . Δεδομένων τω αντίξοων συνθηκών, ήταν μια αξιοπρεπέστατη παράσταση.
   Δυστυχώς όλα αυτά κάπως χάθηκαν στον ανοιχτό χώρο, η όλη παράσταση θύμιζε περισσότερο mise en espace, γιατί κατά την άποψή μου αυτή η παράσταση θα ευτυχήσει μόνο σε κλειστό θέατρο.
   Η ατμόσφαιρα που ήθελε να δημιουργήσει ο σκηνοθέτης υποστηρίχτηκε περισσότερο από τις προβολές του βίντεο με τις εικόνες που μερικές κούραζαν με την επαναληπτικότητά τους, ( δεν κατάλαβα οι μύγες που πηγαινοερχόντουσαν πάνω σε ένα κόκκινο πανί τι συμβόλιζαν ακριβώς, την σαπίλα ίσως μιας κοινωνίας υπο διάλυση) ενώ το mirorring στις εικόνες ήταν κάπως υπερβολικό και ενίοτε κουραστικό. Πολύ εντυπωσιακό ήταν το εφέ του στροβιλισμού των χρωμάτων ειδικά του κόκκινου που συμβόλιζε το πάθος και την καταστροφή. Εξαιρετική δουλειά του τόσο ταλαντούχου Μ.Σεβοζλίδη που ανέβασε αισθητικά το επίπεδο της παράστασης, η οποία είχε όμως αρκετά φωτιστικά και ηχητικά κυρίως προβλήματα.   Επιμένω πως αν αυτή η παράσταση ανέβει σε κλειστό θέατρο, θα αποκτήσει άλλη οντότητα. Δυστυχώς μικρές λεπτομέρειες της σκηνοθεσίας χάνονται λόγω της απόστασης των θεατών από την σκηνή λόγω των μέτρων ασφαλείας.
   Στο μουσικό μέρος τώρα: Tον ρόλο της Διδούς ανέλαβε η Μ.Παπαρίζου, η οποία έδωσε τον καλύτερο εαυτό της αποδεικνύοντας για άλλη μια φορά το μεγάλο εύρος του ρεπερτορίου που μπορεί να καλύψει η φωνή της. Μας έδωσε μια Διδώ ευαίσθητη, ερωτευμένη, οργισμένη, μέχρι τον συγκινητικό της θάνατο. Η ερμηνεία της τελικής της άριας ήταν από τις καλύτερες που έχω ακούσει, και αναφέρομαι σε διεθνές επίπεδο. Η φωνή ξεχείλιζε από συγκίνηση, και συναίσθημα αποδίδοντας στο έπακρο όλες τις ψυχικές μεταπτώσεις της ηρωίδας. Εύχομαι να την ξαναδούμε σε μια επανάληψη αυτής της παράστασης σε κανονικό θέατρο χωρίς τα προβλήματα ενός ανοιχτού χώρου.
   Τον ρόλο της Μπελίντα τραγούδησε η Ρ.Πουλημένου με την γνωστή της εξαιρετική μουσικότητα και προσοχή στις ιδιαιτερότητες και λεπτότητες της παρτιτούρας. Νομίζω όμως πως τα προβλήματα του ανοιχτού χώρου δεν βοήθησαν την φωνή της να ξεδιπλωθεί όπως θα μπορούσε, μερικές φορές ένιωθα πως σε μερικά σημεία ήταν αρκετά κρατημένη φωνητικά.
   Πολύ εντυπωσιακή ήταν η Μ.Συγγενιώτου στον ρόλο της Μάγισσας που ερμήνευσε με ένταση, θεατρικότητα, ενώ η φωνή της απέδωσε όλη τη δραματικότητα του ρόλου, ήταν αναμφισβήτητα από τις δυνατότερες παρουσίες της βραδιάς.
   Η βροντερή και δυναμική σε εύρος φωνή του Δ.Τσαντίνη μας χάρισε έναν δυναμικό αποφασιστικό Αινεία. Η ερμηνεία του υπήρξε άψογη, και η φωνή του πέρναγε άνετα και έφτανε μέχρι και τις τελευταίες σειρές των θεατών. Ελπίζω να τον ξανακούσω σύντομα σε κάποια παράσταση της Λυρικής Σκηνής, ένας καλλιτέχνης που έχει όλα τα φόντα για μια μεγάλη καριέρα.
   Πολύ καλοί στους μικρότερους ρόλους οι Α.Παπαμήτσου, Ν.Ιερείδου, Θ Ιωαννίδης και Μ Ρετσκάλοβα, όλοι πολύ καλοί τραγουδιστές που αξίζουν κάθε δυνατό έπαινο. Εδωσαν τον καλύτερο εαυτό τους και δεδομένων των αντίξοων συνθηκών τα έβγαλαν πέρα χωρίς δυσκολία και επαγγελματισμό.
   Τέλος δεν μπορεί κανείς παρά να αναφέρει την εξαιρετική συμβολή της Χορωδίας Filli Notas που διηύθυνε η Μ.Μπαζού, μια χορωδία από νέα παιδιά που εντυπωσίασαν τους θεατές που τους καταχειροκρότησαν.
   Τήν Ορχήστρα του Ηλιου που αποτελείται από καταξιωμένους μουσικούς, (Ν.Πατρικίδου, Μ.Κολοκοτρώνη, Η.Σδούκο, Φ.Μόρτζο, Ε.Μηνακούλη και Χ.Μιρόσνικοφ) , διηύθυνε ο αξιότατος Αλέξανδρος Παπαρίζος, ένας νέος Διευθυντής Ορχήστρας που είναι σίγουρο πως θα κατακτήσει με την τέχνη του τις ψηλότερες μουσικές κορυφές. Μαθητής του Ε.Καλκάνη , με πολλά μουσικά διπλώματα, διευθυντής της νεανικής ορχήστρας κιθαριστών Santa Barbara, βραβευμένος από την Ενωση Θεατρικών και Μουσικών Κριτικών, έκανε το ουσιαστικό ντεμπούτο του ως διευθυντής Ορχήστρας.
   Η ερμηνεία του αποκάλυψε έναν μεγάλο μουσικό, με μεγάλη προσοχή στις φωνές , καταφέρνοντας να αντιμετωπίσει τις όποιες δυσκολίες της παρτιτούρας με μεγάλη ετοιμότητα, χαρίζοντάς μας μαγικές στιγμές όπως στο τελευταίο χορωδιακό, μια από τις συγκινητικότερες στιγμές της βραδιάς. Η Χορωδία που το τραγούδησε a capella, έδωσε ένα πραγματικό μάθημα χορωδιακού άσματος με δυναμικές που κυμαίνονταν από pianissisimo , έως fortissimo, με όλες τις ενδιάμεσες δυναμικές.
   Η παράσταση παρόλα τα ηχητικά προβλήματα και τους γύρω θόρυβους , ήταν ένα πραγματικό επίτευγμα που θα πρέπει να κάνει περήφανους όλους τους εμπλεκόμενους για ένα άρτιο αποτέλεσμα σε μια εποχή που σχεδόν καμία παράσταση όπερας δεν παρουσιάστηκε στη χώρα μας.
   Τέλος να αναφέρουμε πως η συγκηνισιακή φόρτιση της βραδιάς οφειλόταν στον θάνατο του πατέρα της Μ.Παπαρίζου και του Α.Παπαρίζου, ενός μοναδικού ανθρώπου που είχα τη χαρά να γνωρίσω, και στον οποίο ήταν αφιερωμένη και η παράσταση.

 Φωτό Αλέξης Σπανίδης