© Ronald Knapp

Μια από τις πιο ενδιαφέρουσες συναυλίες ήταν αναμφισβήτητα αυτή που απολαύσαμε από το συγκρότημα English Baroque Soloists που διηύθυνε ο αρχιμουσικός και ιδρυτής της, ο Sir John Elliot Gardiner.
Η Ορχήστρα αυτή, μια από τις καλύτερες του είδους της , αποτελείται στην κυριολεξία από σολίστες, τόσο η Ορχήστρα όσο και η Χορωδία, όπως ακριβώς τους περιγράφει ο τίτλος τους. Δεν είναι βέβαια η πρώτη φορά που ο Gardiner έρχεται στην Ελλάδα, πριν μερικά χρόνια είχε παρουσιάσει την δεύτερη Ορχήστρα του , την Orchestre Romantique et Revolutionaire που ειδικεύεται στο Ρομαντικό ρεπερτόριο.
Διάλεξε ένα πρόγραμμα που επικεντρώθηκε σε έργα κλασικισμού παρουσιάζοντας δύο συνθέτες που το έργο τους είναι άρρηκτα δεμένο, τον Μότσαρτ και τον Χάυντν.
Το μόνο περίεργο είναι πως το πρώτο μέρος και των δύο συναυλιών ήταν πανομοιότυπο, ενώ διέφερε μόνο το Β! μέρος τους, γιατί άραγε;
Έτσι στις 30 Ιανουαρίου, ακούσαμε δύο έργα του Μότσαρτ, το «Κύριε» KV 341, και την Συμφωνία αρ. 25, ενώ στο Β! μέρος την «Λειτουργία της Μαρίας Θηρεσίας» του Χάυντν. Η δεύτερη συναυλία ήταν ίδια στο Α! μέρος της με την πρώτη, ενώ στο Β! μέρος απολαύσαμε την «Λειτουργία του Λόρδου Νέλσονα» του Χάυντν.
Η ερμηνεία της ορχήστρας της χορωδίας και τον σολίστ ήταν υποδειγματική, σπάνια ακούει κανείς ένα τόσο τέλειο σύνολο που ακολουθεί με τόση προσοχή τον μαέστρο, που είναι τόσο δεμένο και καλοκουρδισμένο. Οι φωνές αποτελούσαν προέκταση της ορχήστρας, τόσο που πολλές φορές δεν μπορούσες να ξεχωρίσεις, ιδιαίτερα στο σόλο της σοπράνο στην «Λειτουργία του Λόρδου Νέλσονα», την φωνή από το όμποε που την συνόδευε. Ιδιαίτερη αίσθηση έκανε η κρυστάλλινη φωνή της σοπράνο
Joanna Lun μια φωνή με τέλεια τεχνική, ικανή για το πιο απαλό πιανίσιμο μέχρι το πιο δυνατό φόρτε. Όλοι όμως οι σολίστες της Λειτουργίας ήταν στο ίδιο υψηλό επίπεδο.
Η ερμηνεία των έργων από τον Gardiner ιδιαίτερα της Συμφωνίας του Μότσαρτ είχε ορισμένες ιδιαιτερότητες, καρπός των μουσικολογικών του ερευνών, ήταν λεπτομερής, με ιδιαίτερη έμφαση και προσοχή στις ρυθμικές και δυναμικές ενδείξεις της παρτιτούρας, χωρίς όμως η ερμηνεία του να γίνεται ακαδημαϊκή και κουραστική. Ιδιαίτερα η «Λειτουργία του Νέλσονα» πιο εξωστρεφής από την «Λειτουργία της Μαρίας Θηρεσίας», ξεσήκωσε πραγματική θύελλα χειροκροτημάτων από το κοινό που έκανε τον φλεγματικό Άγγλο αρχιμουσικό να επαναλάβει το τελευταίο της μέρος.