E.Naoumoff. Photo :Yau Cheng

Ένα πολύ ενδιαφέρον πρόγραμμα με έργα Μozart και Schubert παρουσίασε η Καμεράτα στο Μέγαρο Μουσικής στις 24 Φεβρουαρίου.

Eίναι σπάνιο στις αίθουσες συναυλιών να συναντήσει κανείς έναν πιανίστα του επιπέδου του Emile Naoumoff ο οποίος να διαθέτει πάνω απ’όλα μουσική ευαισθησία, άρτια τεχνική και ευρωστία. Όλα αυτά ήταν τα στοιχεία που έκαναν την Συναυλία αυτή της ορχήστρας, να είναι τόσο ενδιαφέρουσα. Το πρόγραμμα ήταν αρκετά απαιτητικό κυρίως για μία Ορχήστρα του μεγέθους της Καμεράτας.
Το κοντσέρτο Νο 17 του Μότσαρτ με το οποίο ξεκίνησε η συναυλία , είναι ένα από τα λυρικότερα και ομορφότερα που έχει γράψει ο συνθέτης. Ο Naoumoff ερμήνευσε με τεχνική αρτιότητα , και δυναμικότητα το Allegro ενώ στο Αndante μας έδωσε έναν λυρικό αλλά πολύ συγκρατημένο Mozart στο ύφος του Gillels, χωρίς να πέσει σε συναισθηματισμούς, ενώ στο τρίτο μέρος, το Allegretto , η καθαρότητα και η διαφάνεια της ερμηνείας του ήταν εξαιρετική. Κάποτε ο Igor Stravinsky είχε πει πως το Πιάνο δεν είναι τίποτε άλλο από ένα «κρουστό», σίγουρα αν άκουγε τον Naoumoff θα άλλαζε γνώμη.
Μετά το κοντσέρτο ο πιανίστας έπαιξε μια δική του παραλλαγή πάνω στο «soave sia il vento..» από την όπερα «Έτσι κάνουν όλες» του Mozart , ας ελπίσουμε πως η εταιρεία που τον αντιπροσωπεύει θα κάνει έναν δίσκο με αυτές τις πολύ όμορφες μεταγραφές του.

Α.ΜΥΡΑΤ. Φωτο: Χρύσα Νικολέρη

To δεύτερο μέρος περιελάμβανε την 9η Συμφωνία του Schubert το σημαντικότερο Συμφωνικό του έργο, γραμμένο λίγους μήνες πριν τον θάνατό του. Είναι ένα έργο που ακροβατεί μεταξύ του κλασικισμού και του πρώιμου ρομαντισμού. Ο Αλέξανδρος Μυράτ διάλεξε γρήγορους και σφιχτοδεμένους χρόνους [ιδιαίτερα στο τελευταίο μέρος] και οι ρυθμικές εναλλαγές του πρώτου μέρους μετά το μεγαλειώδες αργό άνοιγμα ,δόθηκαν με καθαρότητα και σαφήνεια. , ενώ στο Αndante χαλάρωσε τονίζοντας αρκετά αλλά όχι υπερβολικά τα λυρικά του χαρακτηριστικά. Μετά το “μνημειώδες” Αllegro vivace, ακολούθησε το Φινάλε όπου η Ορχήστρα, κυρίως τα έγχορδα, έδειξε όλες της τις ικανότητες στο έπακρο, μοναδικό «παράπονο» αποτελούσαν σε ορισμένα σημεία τα πνευστά τα οποία δεν φαινόταν να ακολουθούν τους απαιτητικούς χρόνους του μαέστρου. Γενικά ήταν μια ενδιαφέρουσα ερμηνεία, η οποία αντανακλούσε μια «κλασικιστική» άποψη, με γεμάτο ήχο, χωρίς όμως να γίνεται και πομπώδεις. Πάνω απ’ όλα η ερμηνεία της μεγάλης αυτής Συμφωνίας , απέδειξε ότι η Ορχήστρα αυτή έχει έναν δικό της «ήχο» κυρίως στα έγχορδα, έδειξε όμως και τις ελλείψεις της , κυρίως στον απόλυτο συντονισμό πνευστών και εγχόρδων, ένας πολύ σημαντικός παράγοντας στην ερμηνεία του έργου αυτού. Θά ήταν ενδιαφέρουσα πάντως μια παρουσίαση από την Καμεράτα ενός κύκλου όλων των Συμφωνιών του Σούμπερτ, και γιατί όχι και του Μπετόβεν, όπως άλλωστε κάνουν πλέον όλες οι Ορχήστρες του τύπου αυτού στο εξωτερικό.