Μία απο τις καλύτερες Βρετανικές ορχήστρες, η Ορχήστρα του BBC επισκεφθηκε την Ελλάδα δίνοντας δύο συναυλίες στο Μέγαρο Μουσικής, με διευθυντή ορχήστρας τον Λέοναρντ Σλάτκιν.
Η πρώτη συναυλία (8/11) περιελάμβανε πολύ ενδιαφέροντα, αν και άνισα μεταξύ τους, έργα. Πρώτα ακούσαμε το έργο «A sudden rainbow» του Γιόζεφ Σβάντνερ, ένα συνοθύλευμα αναφορών σε σύγχρονους συνθέτες του 20ου αιώνα, αλλά με πολύ ενδιαφέρουσα ενορχήστρωση. Ακολούθησε το γνωστό Κοντσέρτο για πιάνο και ορχήστρα KV 467 του Μότσαρτ που ερμήνευσε ο πιανίστας Στήβεν Χιού, γνωστός από τις ηχογραφήσεις του άγνωστων έργων συνθετών της ρομαντικής κυρίως περιόδου. Η ιδιόμορφη ερμηνεία του συνοδευόταν από εξαιρετικά γρήγορα «τέμπι» που δεν άφησαν χαλαρές τις μουσικές φράσεις, ιδιαίτερα του αργού μέρους, ώστε να μπορούν να αναπνέουν ελεύθερα, υπήρχε συνεχώς ένα άγχος στην ατμόσφαιρα. Η ερμηνεία της μουσικής του Μότσαρτ απαιτεί και κάποια «ταπεινότητα» εκ μέρους του ερμηνευτή και όχι μόνο μία επίδειξη βιρτουοζισμού.
Η συναυλία έκλεισε με την Συμφωνία αρ.2 του Ραχμάνινωφ που η ορχήστρα ερμήνευσε με νεύρο και δυναμικότητα, ενώ στο τέλος ο Σλάτκιν μας χάρισε ένα χορό του Σοστακόβιτς απο την γνωστή συλλογή του μουσικής Τζάζ.
Η δεύτερη συναυλία είχε απογοητευτικά λίγο κόσμο, απορεί κανείς πως είναι δυνατόν την μια μέρα να είναι γεμάτη η αίθουσα ενώ την δεύτερη σχεδόν άδεια, θέαμα που θα πρέπει να ήταν πολύ αποκαρδιωτικό για τους μουσικούς της Ορχήστρας. Εστω όμως και με το μικρό αυτό κοινό απολαύσαμε μια υπέροχη συναυλία, η οποία άρχισε με τα τέσσερα ιντερλούδια από την όπερα «Πήτερ Γκράιμς» του Μπρίττεν, παιγμένα με μοναδικό τρόπο. Η άψογη ορχήστρα του BBC με τα βελούδινα έγχορδα; και τη γλυκύτητα των πνευστών απέδωσε με ποιητικό τρόπο τα μικρά αυτά αριστουργήματα του Μπρίττεν.
Στη συνέχεια ακούσαμε το έργο του συνθέτη Φιώργου Τσοντάκη με τίτλο «Μοιρολόγια για σοπράνο κρουστά και ορχήστρα» με την Ειρήνη Δερέμπεη και τον Κόλιν Κάρρυ στα κρουστά. Αν και το έργο αυτό δεν ξέφευγε από μια μεταμοντέρνα μουσική γραφή μάλλον παρωχημένη για την εποχή μας, η ορχηστρική γραφή του Τσοντάκη είναι ιδιαίτερα ενδιαφέρουσα, με πολλά στοιχεία λυρισμού, κάπως υπερβολικού, αλλά με ενδιαφέρουσες δραματικές κορυφώσεις.
Τέλος ο Σλάτκιν μας αντάμειψε με μια εξαιρετική ερμηνεία της 6ης Συμφωνίας του Ντβόρζακ, γεμάτη λυρισμό και δυναμισμό. Δίκαια λοιπόν τον αποθέωσε το κοινό, και αυτός το ευχαρίστησε με έναν πρόσθετο χορό του Ντβόρζακ.
Δύο πολύ όμορφες συναυλίες, που είχαν φαντασία στο περιεχόμενό τους, και όχι τα ίδια και τα ίδια τετριμμένα έργα που ακούμε ξανά και ξανά από τις μεγάλες ορχήστρες.