Μεσόγειος Ερημος: Κοντσέρτο για Πιάνο ,Τσέμπαλλο και Video, είναι ο τίτλος της σύνθεσης του Γιώργου Κουμεντάκη και του Αλέξανδρου Ψυχούλη που παρουσιάσθηκε στην Ελληνοαμερικάνικη Ενωση στις 16/10/2000.
Ένα Ελληνικό Κοντσέρτο του 2000 θα μπορούσα να προσθέσω, για το έργο αυτό και σίγουρα ένα από τα πιο ενδιαφέροντα έργα της σημερινής Σύγχρονης Ελληνικής δημιουργίας, και για πολλούς λόγους.
«Κάποια στιγμή χωρίς λόγο, άρχισα να παρακολουθώ τις κινήσεις των ψαριών. Σε περίοδο διακοπών κάθε παρατήρηση αποκτά ιδιαίτερη σημασία, γίνεται έμμονη ιδέα και μετά συνήθως ξεχνιέται. Τα ψάρια όμως δεν έφευγαν από το μυαλό μου, μάλιστα άρχισα στις επιδέξιες κινήσεις τους να χαρτογραφώ ιδιαιτερότητες ψυχικές. Θα μπορούσε λοιπόν ένας προγραμματικού τύπου μουσικός σχολιασμός να περιγράψει την ψυχολογία των συγκατοίκων μου στη μεσόγειο; Ψάρια, πουλιά, έντομα, ζώα, φυτά, και ο υποτιθέμενος ψυχισμός τους. Παρατήρησα ασήμαντες πτυχές της ζωής τους, τις μεγέθυνα, τις έκανα δικές μου και τώρα είμαι βέβαιος πως έχουν ψυχή»
Από την πρώτη εικόνα, ένας βαρκάρης που κωπηλατεί αργά σε μια θάλασσα λουσμένη απο το φώς, εντάσσει τον Θεατη/ακροατή σε μια ιδιαίτερη ατμόσφαιρα όπου τον πρώτο ρόλο έχουν η θάλασσα και οι άνθρωποι. Αυτό ίσως είναι και η πρώτη εντύπωση γιατί όσο το έργο εκτυλίσσεται, αποκαλύπτονται μπροστά μας διάφορα επίπεδα που δεν είναι άμεσα ορατά. Ο παραλληλισμός των ζώων και των φυτών της Μεσογείου με τις ανθρώπινες σχέσεις και συμπεριφορές, και πάντα σε σχέση με μία αδιόρατη βασική ιστορία που παρακολουθούμε, είναι άλλες φορές χιουμοριστικός, άλλες φορές φευγαλέος και άλλες φορές σκληρός ακόμα και βίαιος. Υπάρχει διάχυτη μια ρομαντική διάθεση, την οποία ο συνθέτης πολλές φορές σαρκάζει, και πολλές φορές αναιρεί, και αυτό είναι ένα στοιχείο που συνέλαβε με την ευαισθησία της η πιανίστα Μαρία Μεταξάκη η οποία με την μεγάλη μουσικότητα που την διακρίνει απέφυγε τις παγίδες της παρτιτούρας, περπατώντας στην κυριολεξία πάνω σε ένα τεντωμένο σκοινί. Δεν άφησε τον εαυτό της να παρασυρθεί από υπερβολές η υπερτονισμούς , άλλα κράτησε μία θαυμαστή ισορροπία συνόλου χωρίς να επιβάλλει την παρουσία της, αποδίδοντας έτσι στην μουσική αυτή την πραγματική της διάσταση.
Το video του τόσο άξιου Αλέξανδρου Ψυχούλη, δημιουργού του περίφημου Black Box που Βραβεύτηκε στη 47η Bienalle της Βενετίας, είναι ένα άλλο μουσικό όργανο που ερμηνεύει και συγχρόνως οδηγεί το έργο. Ούτε η μουσική ούτε η εικόνα αλληλοεξαρτώνται , αλλά συνυπάρχουν και συνδημιουργούν, το κάθε ένα διαφυλάσσει τις ιδιαιτερότητες του τρόπου έκφρασης για ένα κοινό αποτέλεσμα, κάτι που είναι τόσο δύσκολο στην Τέχνη σήμερα, και που φέρνει στον νου την άρρηκτη σχέση στην Όπερα, του Λιμπρετίστα και του Συνθέτη.
« Όταν κλείνω τα μάτια μια και μοναδική εικόνα με στοιχειώνει και με γαληνεύει. Βλέπω ότι βυθίζομαι αργά στη Μεσόγειο, σα να επιστρέφω κάπου οικεία. Βλέπω ότι το κορμί μου γίνεται καταφύγιο κοχυλιών και μέσα στο σιωπηλό σκοτάδι ένα χταπόδι μου μαθαίνει ν’αλλάζω μορφές και με συγχωρεί»
Ένα έργο που μας αποκαλύπτει την ποιητική διάσταση που έχει η σχέση του ανθρώπου με τον κόσμο που τον περιβάλλει, και την επίδραση αυτού του κόσμου στον ψυχισμό του.