Ο “Άτυς” είναι ένα από τα σημαντικότερα λυρικά έργα του Λουλύ, και ήταν η τέταρτη Λυρική Τραγωδία του συνθέτη, καθώς και η αγαπημένη όπερα του Βασιλιά. Στο έργο αυτό ο συνθέτης απογυμνώνει την όπερα από οποιοδήποτε “διακοσμητικό’ στοιχείο και επικεντρώνεται στην δραματική εξέλιξη της μουσικής πλοκής. Όπως έλεγε και ο ίδιος απαιτεί ηθοποιούς τραγουδιστές και όχι το αντίθετο. Το έργο έπεσε στην μουσική λήθη για πολλά χρόνια, μέχρι που το ανέβασε ο Κρίστι το 1987.
Στη χώρα μας το έργο δεν έχει παρουσιασθεί ποτέ, και έτσι η παράσταση που δόθηκε στο Μέγαρο Μουσικής με το Συγκρότημα “Almazis” σε μουσική διεύθυνση Ι.Παππά ήταν πολυαναμενόμενη.
Η σκηνοθεσία ήταν του Β.Αναστασίου, και κινήθηκε σε συμβατικά επίπεδα. Σκηνικό λιτό και απέριττο, κοστούμια διαφόρων εποχών , άλλα θύμιζαν Μπαρόκ εποχή , άλλα δεκαετία του 20 και του 30. Αυτό το οπτικό συνονθύλευμα είχε κάποιο ενδιαφέρον, αλλά δυστυχώς οι πρόχειροι φωτισμοί της παράστασης αδίκησαν τόσο τα κοστούμια όσο και το σκηνικό. Τα πράγματα δυσκόλεψε και η κινησιολογία των τραγουδιστών οι οποίοι αντί να κινούνται ελεύθερα και με άνεση στη σκηνή ήταν κλειδωμένοι σε μια στατική πόζα, και μόνο στη τελευταία πράξη απελευθερώθηκαν και κινήθηκαν με μεγαλύτερη φυσικότητα. Ούτε και οι χωρίς ιδιαίτερο ενδιαφέρον βίντεο προβολές έσωσαν την κατάσταση. Μόνο το εξαιρετικό σκηνικό και οι φωτισμοί της τελευταίας πράξης δημιούργησαν μια ιδιαίτερη ατμόσφαιρα.
Οι τραγουδιστές και στις δύο παραστάσεις ήταν επιεικώς άνισοι. Ήταν εμφανής η νευρικότητά τους στην πρεμιέρα, και χρειάστηκε αρκετή ώρα για να αρχίσουν να νοιώθουν οικεία με τον σκηνικό χώρο, κάτι που μαρτυρούσε ελλιπείς πρόβες. Την παράσταση έκλεψε η εκπληκτική Κυβέλη της Καρολίν Σασσανί, η οποία έδωσε μια δραματικά και φωνητικά άψογη παράσταση. Μια μεγάλη φωνή που ελπίζουμε να ξανακούσουμε σύντομα.
Πολύ καλός ο Ατυς του Σ.Μοντί, ενώ στην Β! Διανομή ο Β.Αγγελάκης έδωσε τον καλύτερο εαυτό του. Άψογα Γαλλικά, εξαιρετική θεατρική παρουσία, και μια φωνή ομοιογενής και ευέλικτη σε όλες τις φωνητικές απαιτήσεις του ρόλου.
Σε γενικές γραμμές οι ανδρικές φωνές ήταν εκτός ελαχίστων εξαιρέσεων , πιο καλές από τις γυναικείες ιδιαίτερα στην Β! Διανομή.
Το χορευτικό μέρος ήταν ιδιαίτερα αδύναμο, και περισσότερο εμπόδιζε την κίνηση των τραγουδιστών σε ένα ούτως ή άλλως στενό σκηνικό χώρο, καθώς οι χορευτές μπλέκονταν συνέχεια στα πόδια των τραγουδιστών γεμίζοντας τον στενό σκηνικό χώρο ασφυκτικά.
Η Ορχήστρα των Almazis υπό την διεύθυνση του Ι.Παππά ήταν υποδειγματική . Ιδιαίτερη μνεία πρέπει να γίνει στα υπέροχα πνευστά και στα κρουστά, αλλά και στην λεπτομερέστατη και αναλυτική μουσική διεύθυνση του Μαέστρου ο οποίος έδειξε να γνωρίζει το ύφος και το είδος αυτό της μουσικής πολύ καλά.
Παρ’ όλες τις αδυναμίες της , η παράσταση αυτή ελπίζουμε να αποτελέσει το έναυσμα για την παρουσίαση και άλλων έργων αυτής της περιόδου της Γαλλικής μουσικής, που ποτέ δεν έχει παρουσιασθεί στη χώρα μας, και οι Almazis είναι οι καλύτεροι πρεσβευτές της.
Τέλος πρέπει κανείς να αναφέρει την σημαντική συμβολή των Χορηγών αυτής της παράστασης, οι οποίοι σε καιρούς οικονομικής κρίσης έχουν το θάρρος να επενδύουν σε πολιτιστικές εκδηλώσεις.
Περιμένουμε την συνέχεια.