Το Ινστιτούτο Goethe γιορτάζει φέτος τα 50 χρόνια παρουσίας του στην Ελλάδα. Εκτός από τον σημαντικό ρόλο που παίζει στην πνευματική ζωή του τόπου μας είναι και ένας σημαντικός μουσικός πυρήνας, αφού όλα αυτά τα χρόνια είχαμε την ευκαιρία να παρακολουθήσουμε μια πλειάδα από ξένους και Έλληνες μουσικούς οι οποίοι παρουσίασαν την τέχνη τους στο Ινστιτούτο, με λίγα λόγια ήταν και είναι ένα καταφύγιο για όλους τους καλλιτέχνες που φιλοδοξούν να παρουσιάσουν κάτι το διαφορετικό, κάτι το πρωτότυπο.
Στον χώρο αυτό βρήκε φιλοξενία και το ΕΛΕΠΑΠ ένας οργανισμός αφιερωμένος στην αποκατάσταση παιδιών με ειδικές ανάγκες, ο οποίος τόσα και τόσα έχει προσφέρει όλα αυτά τα χρόνια με την διακριτική του παρουσία και την σκληρή δουλειά των μελών του στα μικρά παιδιά βάζοντας ένα γλυκό χαμόγελο στα πρόσωπά τους, αντί για την λύπη. Για τους σκοπούς λοιπόν του τόσο σημαντικού αυτού Ιδρύματος, δόθηκε μια συναυλία στο Goethe στις 16/1/2002, με την σοπράνο Ιουλία Τρούσσα, την μεσόφωνο Μαρία Μαρκέτου, και την πιανίστα Νέλλη Σεμιτέκολο.
Στό πρώτο μέρος της συναυλίας η σοπράνο Ιουλία Τρούσσα διάλεξε μια σειρά τραγουδιών από τον Cesti μέχρι τον Λάβδα, ενώ το μόνο οπερατικό κομμάτι ήταν ο θρήνος της Διδούς απο την όπερα «Διδώ και Αινείας» του Purcell. Ο κύκλος περιελάμβανε τραγούδια του Mozart του Schubert του Brahms, και τρία δημοτικά τραγούδια των Ν.Λάβδα και Ν.Λαμπελέτ. Η φωνή της Κας Τρούσσα ταιριάζει απόλυτα σε αυτό το ρεπερτόριο, η μουσικότητά της και η ερμηνευτική της δεινότητα μαζί με την άψογη γνώση της Γερμανικής και της Ιταλικής γλώσσας συνδυασμένη με μια σταθερή τεχνική, της επιτρέπει να ερμηνεύει κάθε πτυχή της μουσικής με μουσικότητα και συγκρατημένη «θεατρικότητα» στοιχείο απαραίτητο στα lieder που είναι από μόνα τους μια μικρή όπερα. Ιδιαίτερα στέκεται κανείς στα τρία τραγούδια των Λάβδα και Λαμπελέτ, στα οποία η Κα Τρούσσα έδωσε τον καλύτερο εαυτό της.
Το δεύτερο μέρος ήταν πιο βαρύ σαν ατμόσφαιρα, ακούσαμε τα «Τραγούδια για τα νεκρά παιδιά» του Mahler μια περίεργη επιλογή ιδιαίτερα για μια τέτοια εκδήλωση. Η βαθιά και ζεστή φωνή της Κας Μαρίας Μαρκέτου ερμήνευσε με μουσικότητα και ιδιαίτερο συναίσθημα τα τόσο δύσκολα αυτά τραγούδια που πολύ λίγοι καλλιτέχνες με τεράστια πείρα έχουν τραγουδήσει, και καθώς είναι απόλυτος γνώστης της Γερμανικής γλώσσας μπόρεσε να αποδώσει με θεατρικότητα όλα τα διαφορετικά δραματικά σημεία των τραγουδιών αυτών.
Η συνοδεία της Κας Νέλλης Σεμιτέκολο στο πιάνο αποτελούσε από μόνη της μια συναυλία, αφού με την μεγάλη της πείρα και την βαθιά μουσικότητά της δεν συνόδευσε απλά τους τραγουδιστές , αλλά αποτέλεσε έναν καταλύτη στην ερμηνεία τους, ιδιαίτερα σε ένα τόσο διαφορετικών συναισθηματικών εντάσεων πρόγραμμα.
Δεν θα έπρεπε να ξεχάσει κανείς και την απαγγελία των στίχων των έργων που ακούσαμε απο την Κα….(το όνομά της δεν αναφέρεται δυστυχώς στο πρόγραμμα), που βοήθησε το ακροατήριο να κατανοήσει το νόημά τους.
Μια πολύ ζεστή και όμορφη συναυλία που ελπίζουμε και ευχόμαστε απο την στήλη αυτή να πέτυχε τον σκοπό της.
