Στην συναυλία της 2/11/2016 , ο μαέστρος Γιώργος Πέτρου και η Καμεράτα (εν Ελλάδι) , Armonia Atenea στο εξωτερικό, παρουσιασαν τον γνωστό κόντρα τενόρο A.Faggioli σε ένα ρεσιτάλ με αριες απο όπερες του Ροσσίνι, ουσιαστικά δηλαδή αυτά που τραγούδησε στον τελευταίο του δισκο με την ίδια ορχήστρα και μαέστρο.
Προσωπικά δεν μπορώ να πώ πως έχω κάποια ιδιαίτερη συμπάθεια στη φωνή των κόντρα τενόρων, ο Faggioli όμως ανήκει σε μια ιδιαίτερη κατηγορία. Η φωνή του είναι ευέλικτη, γλυκειά και με άνετες κολορατούρες, όμως κατά την άποψή μου ο Ροσσίνι θα πρέπει να παραμείνει εκτός του ρεπερτορίου του. Πρώτα απ΄όλα γιατί οι άριες που τραγούδησε κατα κύριο λόγο είναι γραμμένες για γυναικεία φωνή κοντράλτο και μέτζο που καμιά σχέση δεν έχουν με την χροιά της αντρικής φωνής, άλλωστε ο Ροσσίνι δεν έγραψε εκτός από τον “Αυριλιανό στην Παλμύρα” ρόλο για τους καστράτους, και η φωνή τους σύμφωνα με τις μαρτυρίες της εποχής καμμία σχέση δεν είχαν με τους σημερινούς κόντρα τενόρους, και δεύτερον γιατί η φωνή του εχει πιό ψηλή τεσσιτούρα απο ότι απαιτούν αυτές οι άριες.
Το ενδιαφέρον του για τις πιό άγνωστες όπερες του συνθέτη είναι σημαντική, αν και έρχεται σε μία εποχή που πολλά απο αυτά τα έργα έχουν ανεβει στο Πέζαρο, και το ενδιαφέρον για τα έργα αυτά είναι μεγάλο. Η ερμηνεία του έδειξε πως έχει μελετήσει διεξοδικά τα έργα αυτά και τα ερμήνευσε με μουσικότητα και τεχνική. Ομως δεν είχε η ερμηνεία του την ιδιαιτερότητα της φωνής της μέτζο και της κοντράλτο για τις οποίες φωνές είναι γραμμένα τα έργα. Προτιμώ χίλιες φορές να ακούω μια σωστή γυναικεία φωνή στην οποία κάθεται η μουσική “φυσικά” απο έναν κόντρα τενόρο που δεν διαθέτει τα ιδιαίτερα αυτά ηχοχρώματα.
Απο την άλλη πλευρά η Καμεράτα ή Armonia Atenea, όπως είναι το alter ego της, δεν μπορώ να πω πως με ενθουσίασε. Ισως τα σημαντικά προβλήματα που αντιμετωπίζει στον οικονομικό τομέα και η αίσθηση ανασφάλειας που θα πρέπει να νοιώθει για την ίδια την ύπαρξή της, να είναι η αιτία για μία ερμηνεία υποτονική και κυρίως χωρίς το μπρίο και την αίσθηση χαράς που σου αφήνει η μουσική του Ροσίνι ακόμα και στις πιό “σοβαρές” όπερές του. Δεν ένοιωσα καμία χαρά, καμιά ευφροσύνη, όπως πρίν πολλά χρόνια πρίν είχα νοιώσει σε μια συναυλία πραγματικά αξέχαστη της Ορχήστρας των Χρωμάτων (3/5/2001) με ένα παρόμοιο πρόγραμμα απο καταξιωμένους καλλιτέχνες (Μαρίτα Παπαρίζου, Αντώνης Κορωναίος Μαρία Βουλογιάννη), όπου για πρώτη φορά το Ελληνικό κοινό ήρθε σε επαφή με τη μουσική αυτή. Αυτή λοιπόν η συναυλία, χωρίς όργανα εποχής , κατάφερε να μεταδώσει τη μοναδική αίσθηση , το πνεύμα της μουσικής αυτής απόλυτα , αυτά τα στοιχεία που μού έλλειψαν στην συναυλία της Καμεράτα. Η ερμηνεία του Γ.Πέτρου ήταν κάπως υποτονική , μάλλον για να μήν καλύπτει την φωνή του Faggioli, και σε πολλά σημεία με αργά tempi, κατά τη γνώμη μου δεν υπήρχαν οι έντονες δυναμικές αλλαγές που είναι τόσο χαρακτηριστικές της μουσικής του Ροσσίνι. Θα ήθελα πολύ να άκουγα αυτή τή συναυλία με μια πραγματική γυναικεία μέτζο φωνή που διαθέτει τα ηχοχρώματα και τις δυναμικές που απαιτεί αυτή η μουσική.Ν.Χ.ΜΑΝΤΖΑΡΟΣ
Το ενδιαφέρον μου εστιάστηκε περισσότερο στα δύο ορχηστρικά έργα, όπου η Ορχήστρα “απελευθερώθηκε” κυριολεκτικά ,την Εισαγωγή του έργου του Μάντζαρου “Ulisse aglli Elisi”, μια εξαιρετικά ενδιαφέρουσα μουσική που προς τιμή του Γ.Πέτρου πρόσθεσε στη συναυλία, όπως άλλωστε είχε κάνει και στον δίσκο της όπερας του Χαίντελ “Alessandro”, με το έργο του Μάντζαρου “Don Crepuscolo” με την εξαιρετική ερμηνεία του Χριστόφορου Σταμπόγλη, και η Εισαγωγή με Παραλλαγές για κλαρινέττο που ερμήνευσε με μοναδική λαμπρότητα ο Σ.Μουρίκης. Σε αυτά τα δύο έργα ένοιωσα την Ορχήστρα να χαλαρώνει και να απολαμβάνει τη μουσική που έπαιζε.
Σε γενικές γραμμές ήταν μια ενδιαφέρουσα συναυλία που προσωπικά εκτός απο τις δύο αυτές στιγμές που ανέφερα πιό πάνω , με άφησε μάλλον αδιάφορο και αρκετά κουρασμένο ψυχικά…και αυτό για μένα είναι σοβαρό παράπτωμα όσον αφορά τη μουσική του μοναδικού Ροσσίνι, κοινώς έλλειπε η χαρά και η ευφροσύνη , το αλάτι και το πιπέρι, σημαντικά συστατικά στη μουσική κουζίνα του Ροσσίνι.