Πρέπει κανείς να ομολογήσει πως ήταν μεγάλο κατόρθωμα της νέας διεύθυνσης της ΕΛΣ η παρουσίαση της όπερας του Τ. Ανταμς “Ο Νίξον στην Κίνα” που παρουσιάσθηκε στο Μεγαρο .
Τα μεγάλα εύσημα αυτής της παραγωγής ανήκουν κυρίως στην Ορχήστρα της ΕΛΣ η οποία απέδειξε τις απίστευτες ικανότητές της. Όχι μόνο ερμήνευσε την πολύ δύσκολη παρτιτούρα του έργου άψογα, αλλά μας έδωσε μια εκφραστική και δραματική ερμηνεία υπό την εμπνευσμένη μουσική διεύθυνση του Ν.Πάρρυ γνωστού για τις ηχογραφήσεις σπάνιων έργων του Ντονιτσέττι στην εταιρεία “Οπερα Ράρα”.Οι ερμηνευτές της παράστασης που ήρθε αυτούσια απο την Εθνική Όπερα της Αγγλίας, ήταν ως επι το πλέιστον οι πρώτοι ερμηνευτές της πρωτης διανομής που παρουσιασθηκε στην Αμερική το 1987. Εξαιρετικός όμως υπ΄ηρξε ο Τσού Εν Λάι του Τ. Ουίλλιαμς ο οποίος μας χάρισε τις πιο συγκινητικές στιγμές της βραδιάς με τη γλυκιά και εκφραστική φωνή του. Ένας μοναδικός ερμηνευτής που ευχόμαστε να ξαναδούμε σύντομα στην ΕΛΣ.
Η σκηνοθεσία του Πήτερ Σέλλαρς αποκάλυψε όλο το ψυχολογικό εύρος των χαρακτήρων και των δραματικών καταστάσεων αποκαλύπτοντας μας συγχρόνως και το λεπτό χιούμορ που διατρέχει το έργο του Ανταμς.
Εξαιρετικοί και οι χορευτές της ΕΛΣ , και φυσικά η χορωδία , όπως και οι Ειρήνη Καράγιαννη και Ελένη Δάβου στους μικρούς τους ρόλους ως γραμματείς του Μάο.
Σε γενικές γραμμές η παράσταση αυτή ήταν μια από τις καλύτερες στιγμές της Λυρικής και αυτό οφείλεται πρώτιστα σε όλους τους Έλληνες συντελεστές της παράστασης , και φυσικά στην ηγεσία του θεάτρου που είχε την τόλμη να φέρει το έργο αυτό στην Ελλάδα..Να ελπίζουμε σύντομα και για τον “Αχενατών” του Φίλιπ Γκλάςς ;.
Διαβάζοντας αυτή τη κριτική σήμερα, τώρα που ξαναπερνώ όλες μου τις κριτικές στον ανανεωμένο μου ιστότοπο, με συγκίνηση θυμάμαι τη μοναδική αυτή παράσταση που μόνο ένας καλλιτέχνης του ύψους του Στέφανου Λαζαρίδη μπορούσε να παρουσιάσει και που η Λυρική ευτύχησε να έχει Διευθυντή. Θεωρώ πως είναι με την «ΜΗΔΕΙΑ» και την «ΝΟΡΜΑ» της Κάλλας στην Επίδαυρο η σημαντικώτερη παράσταση που ανέβασε το Λυρικό μας Θέατρο. Αφιερώνω ταπεινά την κριτική αυτή στη μνήμη του μοναδικού Στέφανου Λαζαρίδη που έστω και για λίγο χρόνο, έβαλε τη Λυρική στη πρώτη γραμμή των ξένων Λυρικών Θεάτρων, και με χαρά διαβάζω πως η νέα διεύθυνση της Λυρικής του κάνει προσωπικό αφιέρωμα…