Ήταν πραγματικά τεράστιο τόλμημα  από την Λυρική Σκηνή το ανέβασμα μιας σύγχρονης όπερας για ένα κοινό που ακούει σχεδόν αποκλειστικά Ιταλική όπερα, και ειδικά του  «Grand Macabre» του Ούγγρου συνθέτη Λίγκετι ο οποίος έγινε γνωστός στο  ευρύ κοινό από την μουσική που χρησιμοποίησε ο Κιούμπρικ στην ταινία του «Οδύσσεια 2001».

Ο «Μέγας Μακάβριος» όπως θα μπορούσε να αποδοθεί στα Ελληνικά είναι το αριστούργημά του, και παραδόξως έχει γίνει πολύ αγαπητή. Δεν είναι ένα εύκολο άκουσμα, αλλά η μουσική του Λίγκετι έχει μια γοητεία και ένα διάχυτο χιούμορ που την καθιστά προσβάσιμη στο αμύητο κοινό.

Η ΕΛΣ βασίστηκε ως επί το πλείστον σε ξένα ονόματα, τόσο για την παραγωγή όσο και για τους κύριους ρόλους εκτός ελαχίστων εξαιρέσεων, και δεν θα μπορούσε να γίνει αλλιώς αφού οι Έλληνες τραγουδιστές δεν έχουν πείρα αυτής της μουσικής που έχει τεράστιες απαιτήσεις. Tην παράσταση έκλεψε ο εξαιρετικός Γιούλιους Μπέστ που μας χάρισε έναν απολαυστικό χαρακτήρα επί σκηνής, και ο  Νεκροτζάρ του Μόντε Πάφε, που διαθέτει εκτός από μια εκπληκτική σκηνική παρουσία και μια σπηλαιώδη φωνή., ενώ η Ρούθ Βέμπερ στον ρόλο του Γκέποπο δίκαια καταχειροκροτήθηκε, όπως και ο Αστρανταμόρς του Γένς Λάρσεν.

Πολύ καλοί αν και κάπως σκηνικά υποτονικοί ήταν οι Μάτα Κατσούλη και η Μαργαρίτα Συγγενιώτου, ενώ ο Νίκος Σπανός  στον ρόλο του Πρίγκηπα Γκο-γκο ήταν συμπαθής.

Αποκάλυψη της βραδιάς ήταν η εξαιρετική ερμηνεία από κάθε άποψη της Μαρίας Μαρκέτου στον δύσκολο και απαιτητικό ρόλο της Μεσκαλίνας. Η κίνησή της πάνω στην σκηνή και η αστείρευτη ενέργειά της μας χάρισε μια μοναδική ερμηνεία, κάτι που δείχνει το τι μπορεί να καταφέρει ένας καλλιτέχνης όταν το Θέατρο του δώσει τον σωστό ρόλο τη σωστή στιγμή.

Η Ορχήστρα της ΕΛΣ ενισχυμένη στα θεωρεία με πνευστά και κρουστά, έδωσε τον καλύτερο εαυτό της. Ο Ηλίας Βουδούρης έκανε έναν πραγματικό άθλο με μία καλοδουλεμένη ερμηνεία τόσο στο σύνολό της όσο και στις λεπτομέρειες.

Η Χορωδία της ΕΛΣ ήταν όπως πάντα ο καλύτερος εαυτό της και έδειξε να διασκεδάζει πραγματικά την παράσταση.

Ο Εμπερχαρτ Μάτις έστησε ένα δυσκολοκίνητο σκηνικό το οποίο όμως ανέδειξε με τον καλύτερο τρόπο το έργο. Η σκηνοθέτης Αναστασία Βαρέλη με έξυπνα ευρήματα και χιουμοριστικά τρυκ, κίνησε τον κόσμο πάνω στη σκηνή, χωρίς να μας αφήσει αν βαρεθούμε ούτε στιγμή. Έστησε μια διασκεδαστικότατη παράσταση, καλοδουλεμένη στις λεπτομέρειες που ανέδειξε το πικρό και «μακάβριο» χιούμορ του έργου στο έπακρο.

Ήταν αναμφισβήτητα μια από τις ωραιότερες παραστάσεις της φετινής σαιζόν, που έδειξε δύο σημαντικά πράγματα : πως όταν θέλει η ΕΛΣ μπορεί να ξεπεράσει τον εαυτό της,  αλλά και την άμεση ανάγκη ενός καινούργιου λειτουργικού Λυρικού Θεάτρου με τις σωστές υποδομές τόσο σκηνικές όσο και μηχανικές, και όχι τη μεσοβέζικη λύση «ανάγκης»  που επέβαλλε η προηγούμενη διοίκηση του Υπουργείου Πολιτισμού (ένα Λυρικό σχέδιο Ανάν) και που αποδέχθηκε το Θέατρο ως την «καλύτερη» λύση (sic). Ας το πάρουμε απόφαση επιτέλους ότι η Ελλάδα έχει ανάγκη από ένα σωστό ΚΑΙΝΟΥΡΓΙΟ Λυρικό Θέατρο, γιατί είναι πλέον καιρός.