Η πολύ αναμενόμενη Λουτσία της Αγγλίδας Κέιτι Μίτσελ που ξεσήκωσε θύελλα διαμαρτυριών στην Γηραιά Αλβιώνα, παρουσιάστηκε στη Λυρική Σκηνή στις 14/3/18, με αρκετές περικοπές σκηνοθετικών ευρημάτων «αιματηρού» χαρακτήρα που τόσο σκανδάλισε το Αγγλικό κοινό.. ήταν λοιπόν μια νερομένη εκδοχή με πολλά σημεία βίαιου χαρακτήρα να λείπουν απο την παράσταση, ήταν ουσιαστικά μια επαναστατική εκδοχή στα πλαίσια όμως του συντηρητησμού, και με αυτό εννοώ μια παράσταση χωρίς ανόητους μοντερνισμούς προς χάριν εντυπώσεων, αν όμως έχει κάποιος να προσάψει κάτι, είναι πως η εμμονή της Μίτσελ στη «φεμινιστική» πλευρά του έργου, αποσυντόνησε το κοινό απο την μουσική του Ντονιτζέττι. Ετσι η μουσική ήρθε σε δεύτερο επίπεδο σε σχέση με το σκηνικό δράμα, «επαναστατική» ίσως, αποκαλυπτική όχι, στο πνεύμα του Ντονιτζέττι, μάλλον εκτός… δεν νομίζω πως αν η παραγωγή αυτή παρουσιαζόταν όπως και στη πρεμιέρα του Λονδίνου, θα είχε περισσότερο ενδιαφέρον  για το κοινό. Η σκηνοθεσία της Μίτσελ άλλωστε είχε άπειρα στοιχεία που κινούσαν την προσοχή του κοινού, ήταν καλοκουρδισμένη μέχρι και την τελευταία της λεπτομέρεια, με απόλυτη συνέπεια προς την άποψή της.

Η Μίτσελ μετέφερε την δράση της όπερας στην εποχή του συνθέτη, τονίζοντας τα φεμινιστικά στοιχεία της υπόθεσης. Βέβαια η Λουτσία είναι μια όπερα και  με πολιτικές διαστάσεις που εδώ τονίστηκαν λιγότερο , όλο το ενδιαφέρον εστιάστηκε στην «γυναίκα» ηρωίδα και την θέση της σε μία κοινωνία που της αρνείται ουσιαστικά την ίδια την ύπαρξή της σαν αυτόνομο άτομο.

 

Η Μίτσελ έβγαλε στην επιφάνεια όλο το δράμα, αλλά και την βιαιότητα του λιμπρέττου πολλές φορές εις βάρος της μουσικής, αποτινάσσοντας κάθε ρομαντικό στοιχείο προς χάριν ενός καθαρά προσωπικού δράματος, αυτό της Λουτσίας. Το σκηνικό ήταν ευρυματικότατο και λειτουργικότατο (σκηνικά κοστούμια Βίκυ Μόρτιμερ), με ατμοσφαιρικούς φωτισμούς του Τζόν Κλάρκ.

Η Χριστίνα Πουλίτση ανέλαβε τον δύσκολο ρόλο της Λουτσία. Η φωνή είναι φρέσκια, λυρική με άνεση στις ψηλές περιοχές και με ένα υπέροχο cantabille που απολαύσαμε στην πρώτη της άρια. Η περίφημη σκηνή της τρέλλας ήταν πραγματικά εντυπωσιακή τόσο δραματικά όσο και φωνιτικά, μας έδωσε μια Λουτσία εύθραυστη αλλά και με εσωτερική δύναμη συγχρόνως τραγουδώντας το έργο με απόλυτη τελειότητα. Τόσο στα ρετσιτατίβι όσο και στις άριες η φωνή ήταν απόλυτα ελεγχόμενη χωρίς μπαλαρίσματα και τονικές αστάθειες. Μία μοναδική ερμηνεία, που δίκαια ξεσήκωσε το κοινό.

Ο Ενρίκο του Μάρκο Καρία ξεκίνησε με κάποιες αστάθειες στην αρχή, αλλά στη συνέχεια η φωνή άνοιξε και ερμήνευσε με μουσικότητα και τέχνη τον ρόλο του.

Πολύ καλός ο Εντγκάρντο του Αλεξέι Ντόλγκοφ ο Αρθούρος του Γιάννη Χριστόπουλου που βρισκόταν στο στοιχείο του μια και οι ρόλοι του μπελκάντο του ταιριάζουν γάντι, ο Αρθούρος του Νίκου Στεφάνου (μας είχε λείψει απο τη σκηνή), και ο εξαιρετικός Ραιμόντο του Χριστόφορου Σταμπόγλη. Η ερμηνεία του υπήρξε υποδειγματική , η φωνή φρέσκια και εύρωστη.

Πολύ καλοί στους μικρότερους ρόλους τους η Θεοδώρα Μπάκα (Αλίζα) και Χαράλαμπος Βελισσάριος (εξαιρετικός Νορμάνο), ο οποίος πιστεύω πως θά κάνει μια λαμπρή καρριέρα.

Η Χορωδία της ΕΛΣ υπήρξε υποδειγματική, μας αποζημίωσε για την προηγούμενη εμφάνισή της στην όπερα του Γκουνώ, ενώ η Ορχήστρα έπαιξε καλά, άν και η μουσική διεύθυνση του Γ.Πέτρου ήταν ληθαργικά αργή χωρίς ένταση και νεύρο.

Σε γενικές γραμμές ήταν μια παράσταση που δύσκολα θα ξεχάσει κανείς, και με έναν μαέστρο ειδικευμένο στο Μπελκάντο θα μπορούσε να είχε απογειωθεί μουσικά.

Φωτογραφίες   Χ.Ακριβιάδης, Α.Σιμόπουλος