Είμαι σίγουρος πως ήδη οι περισσότεροι αναγνώστες διαβάζοντας αυτόν τον τίτλο έχουν ήδη κλείσει την σελίδα μου…Λίγη υπομονή όμως για όσους παραμείνουν είτε από περιέργεια είτε από ενδιαφέρον για να εξηγήσω ακριβώς περί τίνος πρόκειται… Προτίθεμαι να γράψω όχι σαν μουσικοκριτικός αλλά σαν ένας απλός ακροατής λάτρης της όπερας.

Όταν είμουν σχεδόν 8 χρονών , οι γονείς μου στην προσπάθειά τους να με “εκπολιτίσουν” και να με φέρουν σε επαφή με ένα άλλο είδος μουσικής από αυτήν που άκουγα, με πήραν μαζί τους στην Επίδαυρο όπου θα τραγουδούσε μια Ελληνίδα κυρία, πολύ γνωστή και αγαπητή, που λεγόταν Κάλλας…το μυαλό μου πήγε αμέσως στο γνωστό τότε αλάτι ΚΑΛΑΣ , και στην παιδική μου φαντασία μου ήρθε η εικόνα μιας κυρίας που ήταν καλυμμένη με αλάτι, αλλά πως θα τραγουδούσε τότε ; Όλοι καθίσαμε στις θέσεις μας, και μια γλυκιά μουσική γέμισε το θέατρο…ξαφνικά μετά από λίγη ώρα ο κόσμος πάνω στη σκηνή (έτσι έβλεπα την χορωδία) μετακινήθηκε δημιουργώντας ένα άνοιγμα…κράτησα την αναπνοή μου γιατί ένοιωσα πως κάποιος σημαντικός άνθρωπος θα μπει μέσα.. Μια φιγούρα διαγράφηκε τότε με δύο μεγάλα εκφραστικά μάτια και καλυμμένο το μισό πρόσωπο με έναν μανδύα.. τρομαγμένος έσφιξα το χέρι της μητέρας μου γιατί ένοιωσα πως κάτι κακό θα συμβεί… αντί να αρχίσει να μιλάει θυμωμένα, άρχισε να τραγουδάει με μια φωνή που παρόμοια δεν είχα ξανακούσει..έμεινα με το στόμα ανοιχτό…δεν θυμάμαι και πολλά πράγματα στη συνέχεια εκτός από κάποια στιγμή που αυτή η γυναίκα, αυτό το μυθικό πλάσμα στη φαντασία μου, άρχισε να χτυπιέται και να σπαράζει για κάποιο λόγο που δεν καταλάβαινα..ένοιωσα βαθιά λύπη και μου ήρθε να σηκωθώ από την θέση μου και να την αγκαλιάσω για να την παρηγορήσω, όμως δεν μπορούσα να κουνηθώ ούτε εκατοστό.. Στο τέλος της παράστασης οι γονείς μου πήγαν να την επισκεφθούν στο καμαρίνι της, αλλά δεν θυμάμαι αν την είδαν ή αν μου την γνώρισαν..

 

 

Αυτή ήταν η πρώτη μου επαφή με το φαινόμενο Μαρία Κάλλας, αργότερα κατάλαβα ποια πραγματικά ήταν και πόσο σημαντική υπήρξε σαν καλλιτέχνης.

 

Έκτοτε άκουσα πολλούς δίσκους της και ηχογραφήσεις ζωντανές, όμως πάντα ένοιωθα άβολα όταν άκουγα τις ερμηνείες της. Δεν έμοιαζαν με καμίας άλλης σοπράνο που είχα ακούσει, ήταν μια φωνή που είχε τρεις διαφορετικές εκφάνσεις..ψηλές νότες, άλλοτε δυνατές και γερές , άλλοτε σπασμένες με βιμπράτο σαν μια κραυγή αγωνίας, μια μεσαία φωνή όμορφη , δραματική, και μια χαμηλή περιοχή που ένοιωθε κανείς πως είχε βάθος αμέτρητο…αυτές οι δύο φωνητικές περιοχές , η ψηλή και η χαμηλή ήταν που με αναστάτωναν ψυχολογικά.. ένοιωθα πως όλο το εύρος των ανθρώπινων συναισθημάτων μπορούσε να εκφραστεί με αυτή τη φωνή, τη φωνή της Κάλλας.

Ήταν για μένα πάντα μια ψυχολογική και συναισθηματική φόρτιση να ακούω την Κάλλας να τραγουδάει, γιατί αντίθετα με ότι έκανα χαλαρώνοντας όταν άκουγα τους άλλους ερμηνευτές της όπερας, δεν μπορούσα να κάνω απολύτως τίποτε άλλο, να διαβάσω, να ζωγραφίσω, έπρεπε να την ακούω προσεκτικά, με έκανε να την ακούω, μου το επέβαλλε η ίδια, η φωνή της που με στροβίλιζε στα συναισθήματα που εξέφραζε με τέτοια δύναμη που μου ήταν αδύνατο να ξεφύγω, σαν αν παρακολουθούσα ένα θρίλερ γεμάτο αγωνία, έπρεπε να μάθω τι θα συνέβαινε στη συνέχεια… Με την Κάλλας πάντα ήλπιζα πως η Βιολέτα θα γίνει καλά και θα παντρευτεί τον Αλφρέντο, η Λουτσία δεν θα πεθάνει, η Νόρμα θα ξανασμίξει με τον Πολλιόνε, και ας ήξερα καλά πως αυτό δεν θα γινόταν, όμως η φωνή της είχε μέσα την ελπίδα, και η αγωνία μου μεγάλωνε όσο η όπερα προχωρούσε προς το φινάλε της. Όχι, η Κάλλας δεν μου επέτρεπε να αφιερωθώ σε απολύτως τίποτε άλλο εκτός από την παρουσία της στο δωμάτιο, “θα με ακούσεις θες δεν θες, μέχρι το τέλος” σαν να μου έλεγε. Το πιο απίστευτο όμως ήταν πως αυτή η φωνή σε έπειθε όχι γιατί τραγουδούσε όμορφα αλλά γιατί είχε αλήθεια και ειλικρίνεια μέσα της, ήταν σαν μια προσωπική εξομολόγηση, και τότε κατάλαβα τι ήταν αυτό που κατάφερνε η Κάλλας…. μιλούσε μέσα από τη μουσική, η φωνή της ήταν ο τρόπος επικοινωνίας της με τον ακροατή με τέτοια αμεσότητα όπως η γιαγιά λέει ένα παραμύθι στα παιδιά που την ακούν με ανοιχτό το στόμα.. επικοινωνούσε σε ένα βαθύτερο πρωτογενές επίπεδο, μια αρχέγονη γλώσσα των ήχων.

Otαν ακούω (όποτε έχω την συναισθηματική δύναμη να το κάνω) την Κάλλας , ταράζομαι βαθιά αγωνιώ , χαίρομαι, λυπάμαι, θυμώνω μαζί της, στο τέλος είμαι ψυχικό ράκος, αλλά απόλυτα “καθαρμένος” με την Αριστοτελική έννοια του όρου. “Δι ελέους και φόβου..” έρχεται η κάθαρσης, και νοιώθω ανακουφισμένος, αλλά και ψυχικά ταραγμένος γιατί αυτή η φωνή με οδήγησε στα βαθύτερα επίπεδα του ψυχισμού μου , με έκανε να νιώσω με ένταση τα συναισθήματά μου, και μέσα από αυτά να γνωρίσω καλλίτερα τον εαυτό μου…

 

Πόσες φορές μπορεί κανείς να αντέξει αυτό το ταξίδι, αυτή την συναισθηματική φόρτιση και αποφόρτιση, που σε αφήνει ψυχικά εξαντλημένο.. Γιατι η Κάλλας δεν είναι για “ εύκολους” ακροατές, ούτε και για στιγμές χαλάρωσης. Η Κάλλας απαιτεί δύναμη και ειλικρίνεια από τον ακροατή της, απαιτεί να έχει το σθένος να κοιτάξει βαθιά μέσα του και να δει γυμνό τον εαυτό του μέσα από τους ήχους της φωνής της… Πόσες φορές μπορείς να ανέβεις τον Όλυμπο…

.