Η Διεθνής Αρκαδική Εταιρεία σε συνεργασία με την Παναρκαδική Ομοσπονδία της Ελλάδας και τον Δήμο Τρίπολης παρουσίασαν στο Ιδρυμα Μιχάλη Κακογιάννη (25-5-2016) , μια μοναδική συναυλία στο πλαίσιο ένταξης της Τρίπολης στο Ευρωπαικό δικτυο “Μεσογειακές Πόλεις της Μουσικής”, Citta Mediterranea della Musica, με τίτλο Et in Arcadia Ego.
Η Μουσική της εποχής του Μπαρόκ κατ’ εξοχήν εξέφρασε το ιδεώδες της Αρκαδικής Ιδέας, μιας ιδέας που γεννήθηκε το 1656 στη Ρώμη απο την βασίλισσα Χριστίνα της Σουηδίας που είχε παραιτηθεί απο τον θρόνο της και είχε ασπασθεί τον Καθολικισμό. Ιδρυσε την Academia degli Arcadi, απο μια ομάδα διανοούμενων που επιθυμούσαν να επιστρέψουν σε μια κατάσταση ηθικής και αισθητικής χάρης, μέσα στην φύση και την αγνοτητά της χαρακτηριστικά , κατα τη γνώμη τους, της εξιδανικευμένης αρχαίας κοινωνίας. Μέλη αυτής της Ακαδημίας, η οποία επέζησε μέχρι των ημερών μας, υπήρξαν πολλοί συνθέτες όπως ο Χαίντελ, ο Στραντέλλα και ο Κορέλλι.
Στη συναυλία παρουσιάστηκαν έργα Βιβάλντι και Χαίντελ απο την μεσόφωνο Μαρίτα Παπαρίζου σε σκηνοθεσία Βασίλη Αναστασίου. Μαζί της οι Ρόζα Πουλημένου σοπράνο, ο Βασίλης Μπούρης , κόντρα τενόρος, ο Δημήτρης Γιάκας στο πιάνο, η Σούζαν Νόρτον στο τσέλλο, ο Θοδωρής Μαυρομάτης στο φλάουτο και η Γιούλη Βεντούρα στο τσέμπαλλο.
Ο Βασίλης Αναστασίου είχε δημιουργήσει με προβολές φωτογραφιών έργων Τέχνης και εικόνες απο τοπία, μια ιδιαίτερη ατμόσφαιρα που συνόδευε τη μουσική υπογραμίζοντας το περιεχόμενό της. Ιδιαίτερα στα τρία τελευταία κομμάτια του Β! Μέρους, οι φωτογραφίες δημιουργούσαν στον θεατή μια κατάσταση ευφορίας και απόλυτης ηρεμίας, ώστε ένοιωθες πως πραγματικά βρισκόσουν στην Αρκαδία. Εξαιρετικό το «κλείσιμο του ματιού» στην τελευταία φωτογραφία με τον Μάικλ Τζάκσον σαν Απόλλωνα στον πίνακα του Τζέφ Κούνς, που συνδέει έτσι νοητά το Αρκαδικο Ιδεώδες απο το παρελθόν στο παρόν.
Το πρώτο μέρος ξεκίνησε με μια εκτέλεση του Harmonious blacksmith, του Χαίντελ (Harmonious ?) , απο τήν Γιούλη Βεντούρα, η οποία στη συνέχεια συνόδευσε την εξαιρετική Σούζαν Νόρτον στο βιολοντσέλλο. Οι ερμηνείες υπήρξαν ανόμοιες με αρκετά προβλήματα που ίσως οφείλονταν στο τρακ των ερμηνευτών, σε διάφορα σημεία έμοιαζε το τσέμπαλλο να μην είναι σωστά χορδισμένο, ίσως η αλλάγή της θερμοκρασίας επηρέασε τις υπερευαίσθητες χορδές του. Τα πράγματα ήρθαν κάπως στα ίσια τους στο Stabat Mater του Βιβάλντι που ερμήνευσε με ιδιαίτερη θέρμη η Μαρίτα Παππαρίζου, έργο που γνωρίζει άψογα αφού το έχει μάλιστα ηχογραφήσει με τους Solisti Veneti υπό τον Claudio Scimone. Εξαιρετική ερμηνεία, όπως άλλωστε θα περίμενε κανείς απο μια τέτοιου επιπέδου καλλιτέχνιδα, αν και θα ήθελα σε ορισμένα σημεία πιό γρήγορους χρόνους , και πιό συμπαγή συνοδεία απο το τσέμπαλλο και το βιολοντσέλλο.
Το δεύτερο μέρος πραγματικά απογείωσε την συναυλία και έδωσε την ευκαιρεία στους ερμηνευτές να ξεδιπλώσουν άνετα την τεχνική τους. Ο Δημήτρης Γιάκας στο πιάνο ήδη απο τις πρώτες νότες της άριας της Ηρας απο την Σεμέλη του Χαίντελ, ξύπνησε το κοινό με μια δυναμική συνοδεία. Η άρια που ακολούθησε απο τον Ρινάλντο του Χαίντελ, έδωσε στην Μ.Παπαρίζου την δυνατότητα να ξεδιπλώσει όλα τα τεχνικά και φωνιτικά μέσα που διαθέτει.
Στη συνέχεια ο κόντρα τενόρος Β.Μπούρης ερμήνευσε την άρια του Καίσαρα απο την Ιούλιο Καίσαρα του Χαίντελ. Διαθέτει μια ενδιαφέρουσα φωνή που χρειάζεται ακόμα πολύ δούλεμα, όπως και η σκηνική του παρουσία που ήταν “ξύλινη” και άκαμπτη… καλό είναι να διδάσκονται οι τραγουδιστές πως να κινούνται στη σκηνή γιατί η γλώσσα του σώματος είναι πολύ σημαντικός παράγοντας σε μια συναυλία.
Δύο αντίθετες σε ύφος άριες απο την Αλτσίνα του Χαίντελ και τον Μαινόμενο Ορλάνδο του Βιβάλντι έδωσαν την δυνατότητα στην Μ.Παπαρίζου πραγματικά να λάμψει. Μετά την δυναμική και τεχνικά απαιτητική άρια του Χαίντελ, ακολούθησε μια συγκινητική ερμηνεία της άριας του Ρουτζέρο του Βιβάλντι. Ο φλαουτίστας Θοδωρής Μαυρομάτης, ένας απο τους πιό ταλαντούχους μουσικούς που διαθέτει η χώρα μας, συνόδευσε με την εξαιρετική του ερμηνεία την Μ.Παπαρίζου. Εδώ η μεσόφωνος μας αποκάλυψε μια άλλη πλευρά της φωνής της, μια φωνή ευέλικτη ικανή για το πιό απαλό pianissimo μέχρι το πιό δυνατό forte. Ηταν ίσως η αποκάλυψη της βραδυάς και η πιό όμορφη στιγμή της βραδυάς.
Η Ρόζα Πουλημένου, είναι μια ιδιαίτερα ταλαντούχα σοπράνο και ολοκληρωμένη μουσικός, όπως μας αποκάλυψε στην άριά της απο τον Ιούλιο Καίσαρα του Χαίντελ, και στη συνέχεια με το ντουέττο της με την Μ.Παπαρίζου απο την ίδια όπερα, όπου οι δύο φωνές έδεσαν αρμονικότατα μεταξύ τους. Δύο μεγάλοι καλλιτέχνες σε μια μοναδική στιγμή.
Τη συναυλία έκλεισε με τον πιό εντυπωσιακό τρόπο η Μ.Παπαρίζου με την “εξωφρενικά” δύσκολη άρια μπραβούρας απο την όπερα Αργκιπο του Βιβάλντι, που μόλις πρόσφατα είχε ανακαλυφθεί και παρουσιασθεί. Ηταν μια Πανελλήνια Πρώτη της άριας της Ζαναίντε που ερμήνευσε με υποδειγματικό τρόπο η Μ.Παπαρίζου, κάτι που μας δείχνει την ικανότητα της καλλιτέχνιδας να ερμηνεύει έργα που είναι ιδιαίτερα δύσκολα και άγνωστα στο πολύ κοινό. Οι κολορατούρες βγήκαν αβίαστες , με απόλυτη μουσική ακρίβεια, ξεσηκώνοντας θύελλα χειροκροτημάτων απο το κοινό.
Με λίγα λόγια η συναυλία αυτή ήταν μια μοναδική εμπειρία που απέδειξε πάνω απ’ όλα πως υπάρχουν ‘Ελληνες καλλιτέχνες όπως η Μ.Παπαρίζου που κατέχουν στην εντέλεια τα μυστικά της Μπαρόκ Οπερας και της ιδιαίτερης τεχνικής που απαιτεί η ερμηνεία αυτής της μουσικής. Θερμά συγχαρητήρια σε όλους τους μουσικούς που μας χάρισαν μια εξαιρετική συναυλία.