Για άλλη μια φορά η Ορχήστρα των Χρωμάτων απέδειξε πως είναι μια απο τις σημαντικώτερες Ελληνικές Ορχήστρες. Για την εμφάνησή της στο Ηρώδειο διάλεξε ένα διόλου εύκολο πρόγραμμα έστω και αν το δεύτερο μέρος της συναυλίας περιελάμβανε ένα έργο του Σκαλκώτα.
Το να ξανακούγεται η μουσική του Ξενάκη μετά απο απουσία πολλών ετών στο Ηρώδειο ήταν επιβεβλημένο και μόνο η Ορχήστρα των Χρωμάτων που έχει αποδείξει πόσο ενδιαφέροντα προγράμματα μπορεί να προσφέρει στο κοινό θα μπορούσε να τολμήσει μια τέτοια κίνηση, ιδίως όταν οι περισσότερες ορχήστρες που εμφανίζονται στο Ηρώδειο παίζουν τα ίδια και τα ίδια έργα.
Η συναυλία ξεκίνησε μετά ΕΟΝΤΑ για πιάνο και πέντε χάλκινα πνευστά γραμμένο το 1963 διηύθυνε για πρώτη φορά ο Πιέρ Μπουλέζ έργο που απαιτεί ιδιαίτερη ευαισθησία και εσωτερική δύναμη, καθώς και μεγάλη δεξιοτεχνία από τους μουσικούς, αφού πρέπει συνεχώς να κινούνται στο χώρο μία μακριά και μία κοντά στο πιάνο. Οι μουσικοί της ορχήστρας έδωσαν τον καλύτερο εαυτό τους, όπως εξάλλου και ο πολύ αξιόλογος Ερμής θεοδωράκης ο οποίος είχε μια ιδιαίτερη οικειότητα για τη μουσική του Ξενάκη.
Το δεύτερο έργο στο οποίο πήραν μέρος και ο βαρύτονος Σπύρος Σακκάς ήταν το ΑΗΣ για ορχήστρα βαρύτονο και σόλο κρουστά που ολοκληρώθηκε το 1979 και παρουσιάστηκε στο Μόναχο το 1981 πάλι με το Σπύρο Σακκά ο οποίος διαθέτει μία ιδιαίτερα ευέλικτη φωνή που αντεπεξήλθε με άνεση στις απαιτήσεις του έργου. Μια παραδειγματική ερμηνεία.
Το δεύτερο μέρος ήταν αφιερωμένο στον Σκαλκώτα και στο μεγάλο συμφωνικό του ποίημα Η ΘΑΛΑΣΣΑ έργο του 1949. Εδώ ο μαέστρος Μίλτος Λογιάδης είχε την ευκαιρία να αναπτύξει τον ήχο της ορχήστρας, σε ένα έργο που αναδεικνύει τις ικανότητες των μουσικών που την απαρτίζουν, και που θα έπρεπε να ακούγεται συχνότερα στις αίθουσες συναυλιών.
Γιατί, όμως η χρήση μεγαφώνων στο έργο αυτό; εκτός του ότι ακούγαμε έναν εντελώς αφύσικο ήχο μεγενθυμένο ,η ακουστική εικόνα που είχε κανείς ήταν παραπλανητική, δεν υπήρχε λόγος για κάτι τέτοιο, εκεί όποια κι αν είναι τα ακουστικά προβλήματα που έχει το Ηρώδειο και είναι πολλά, όλες οι ορχήστρες από τις πολύ μικρές έως τις πολύ μεγάλες, δεν χρησιμοποιούν ακουστική ενίσχυση παρα μόνο σε ιδιαίτερες περιπτώσεις. Ήταν πάντως μια αξιόλογη συναυλία που αξίζει να επαναληφθεί και το χειμώνα στο Μέγαρο.