Η πρεμιέρα της «όπερας» του Σ. Ξαρχάκου  στη Λυρική αναμενόταν με μεγάλο ενδιαφέρον.. Όχι πως η ενασχόληση του τόσο ταλαντούχου συνθέτη με την κλασσική μουσική είναι κάτι καινούργιο, όμως η σύνθεση μιας νέας όπερας δεν είναι και λίγο πράγμα.

      Βασισμένη στον «Συρανό» του Ε. Ροστάν, το αυθεντικό κείμενο δουλεύτηκε αξιόλογα απο τον Ζ.Λακαριέρ, που το είχε ήδη διασκευάσει για τον κινηματογράφο για τον Ζ.Ντεπαρντιέ.

     Η νέα αυτή διασκευή είχε αρκετά προβλήματα, κυρίως στη ροή της υπόθεσης που πολλές φορές γινόταν κουραστική και βαρετή με τους ατελείωτους μονόλογους, τα πράγματα δε έγιναν χειρότερα αφού στην πρεμιέρα τουλάχιστον το έργο παίχτηκε χωρίς διάλειμμα απνευστί, πάνω από δύο ώρες. Πόσο να αντέξει κανείς…

    Η μουσική του Ξαρχάκου ήταν μια συνεχής αναφορά σε επιδράσεις Γάλλων συνθετών, Ραβέλ, Ντεμπυσσύ κλπ, με μεγάλους θεατρικούς διάλογους που έδιναν την εντύπωση πως παρακολουθούσε κανείς ένα μιούζικαλ παρά μια όπερα. Αυτό έλυνε κάπως τα προβλήματα του κειμένου σε δραματουργικό επίπεδο επισπεύδοντας κάπως τη ροή του έργου. Πάντως με αρκετές περικοπές και ένα γενικό συμμάζεμα, το «Συρανό και Ρωξάνη» είναι μια συμπαθητική όπερα-μιούζικαλ (ίσως μετα-όπερα;) με πολλές μουσικές αρετές. Το έργο δικαίωσαν απόλυτα οι άξιοι τραγουδιστές κυρίως οι Μ.Λακροά και ο υπέροχος Ζ.Φ.Κουρτίς.

 

    Ενδιαφέροντα τα σκηνικά θεάτρου «Γαλλικού μπουλουκιού» του Ν.Ποτρά ,( δεν κατάλαβα όμως  απόλυτα τον συμβολισμό του δένδρου), και οι ατμοσφαιρικοί φωτισμοί του Τ.Αλεξάντρ. Σε γενικές γραμμές μια συμπαθητική αν και  μάλλον κουραστική παράσταση.