Ο Σπύρος Σαμάρας είναι αναμφισβήτητα μια μεγάλη μορφή της Ελληνικής μουσικής δημιουργίας. Πιό πολύ γνωστός για τον Υμνο των Ολυμπιακών αγώνων έχει γράψει μια πληθώρα έργων που όμως σπάνια παίζονται. Πιό γνωστός στο Ελληνικό μουσικό κοινό είναι η όπερά του “Ρέα” η μόνη του όπερα που έχει ανέβει δύο φορές στη Λυρική Σκηνή και έχει επίσης ηχογραφηθεί.
Φέτος με δύο σημαντικές συναυλίες είχαμε την ευκαιρία να απολάυσουμε σε συναυλιακή μορφή δύο απο τα σημαντηκότερα έργα του, την “ Mademoiselle de Belle-Isle” στην μεγάλη αίθουσα του Μεγάρου, μέρος των Ελληνικών Μουσικών Εορτών ( 13ος Κύκλος) και την “Ρέα” στην Λυρική Σκηνή.
Η “Δεσποινίς ντε Μπελίλ” αποτελούσε την 6η συναυλία με έργα του συνθέτη στον πολύ ενδιαφέροντα αυτόν κύκλο που επιμελείται ο μαέστρος Βύρων Φιδετζής, ακούραστος μελετητής και παρουσιαστής στου Σαμαρικού έργου. Στην συναυλία της 12ης Μαίου , με την Κρατική Ορχήστρα Αθηνών παρακολουθήσαμε την αποκατεστημένη έκδοση του έργου στην πληρότητά της.
Εργο επηρεασμένο έντονα απο την Γαλλική μουσική και κυρίως απο τον Μασσενέ και τον Σαίν – Σάνς, το έργο βρίθει απο μελωδίες , άριες, και εξαιρετικά χορωδιακά μέρη. Είναι ένα έργο που πολύ θα ήθελα να έβλεπα στη σκηνή, γιατί η δράση του έχει εξαιρετικό ενδιαφέρον.
Η ερμηνεία των Ελλήνων καλλιτεχνών υπήρξε υποδειγματική. Μοναδική η Τζούλια Σουγλάκου στο ρόλο της μαρκησίας Ντε Πρί με φωνή μεστή δραματική με άνεση στη ψηλή περιοχή της φωνής μας έδωσε μια μοναδική ερμηνεία.
Πολύ καλή η Αννα Στυλιανάκη στον ομώνυμο ρόλο, με φωνή γλυκειά και ευέλικτη τραγούδησε με μουσικότητα και ευγένεια τον ρόλο της.
Εντυπωσιακότατος ο Φίλιππος Μοδινός στον ρόλο Ιππότη Ντ’Ωμπινύ, έναν ρόλο που ταίριαζε γάντι στη φωνή του η οποία έχει αποκτήσει όγκο και δραματική χροιά.
Ξεχώρισαν ο Πέτρος Μαγουλάς στον ρόλο ττου Δούκα Ντ’Ωμόν, εξαιρετικός ο Γιάννης Σελητσανιώτης στον ρόλο του Ιππότη ΝτΏβρέ, και ο Νίλος Κοτενίδης στον ρόλο του Δούκα Ρισελιέ.
Τρείς Χορωδίες έλαβαν μέρος, του Πανεπιστημίου Αθηνών, η Opus Femina, και της Εμπορικής Τράπεζας.
Την Κρατική Ορχήστρα διηύθυνε ο Βύρων Φιδετζής με ένταση και δυναμικότητα, όμως σε πολλά σημεία η Ορχήστρα έπαιζε τόσο δυνατά που κάλυπτε τους σολίστες.
Η ΡΕΑ παρουσιάστηκε σε συναυλιακή μορφή στη Λυρική, ουσιαστικά η τελευταία παράσταση στο θέατρο πρίν την οριστική μετάβασή του στο Νιάρχειο.
Σε μια συναισθηματικά φορτισμένη βραδυά, η Κική Μορφωνιού είπε μερικά λόγια πρίν την συναυλία υπενθυμίζοντας την προσφορά της Λυρικής. Στη συνέχεια ανέβηκε στη σκηνή ο μαέστρος Βύρων Φιδετζής , ένας νέος ηθοποιός του έφερε μια γυάλινη κούπα με νερό, και τελετουργικά έπλυνε τα χέρια του, κανείς δεν κατάλαβε τον συμβολισμό της κίνησης, και η συναυλία ξεκίνησε..
Είναι κρίμα που το ενδιαφέρον αυτό έργο δεν έχει ανέβει στις μέρες μας σε μια ολοκληρωμένη σκηνοθεσία, γιατί σε δραματικό επίπεδο είναι ένα πολύ ενδιαφέρον έργο. Δεν κατάλαβα σε τί αναφέρεται η “ημισκηνοθετημένη” μορφή που αναφέρει το πρόγραμμα, αφού ουσιαστικά δεν υπήρξε απολύτως καμία κίνηση των τραγουδιστών. Απλά η σκηνή ήταν όλη άσπρη, τα κοστούμια των χορωδών και των σολίστ στα άσπρα.
Για άλλη μια φορά είχαμε τη χαρά να απολάυσουμε την Τζούλια Σουγλάκου στον κεντρικό ρόλο, αν και νομίζω πως ο ρόλος απαιτεί μια σοπράνο καθαρά λυρική και όχι δραματική, όμως η Σουγλάκου έδωσε τον καλύτερο εαυτό της, αν και προς το τέλος διέκρινα μια κούραση στη φωνή που πιστεύω οφειλόταν στην εκκωφαντική ένταση της Ορχήστρας και στην προσπάθεια όλων των τραγουδιστών να περάσει η φωνή τους πάνω απο την ορχήστρα. Αυτού του είδους οι εντάσεις όχι μόνο καλύπτουν τους τραγουδιστές αλλά καταστρέφουν και τον μελωδικό ιστό της μουσικής ειδικά σε ένα τόσο μικρό θέατρο με τέτοια ακουστικά προβλήματα. Οσο και αν αγαπάω το θέατρο της οδού Ακαδημίας, θεωρώ πως το Θέατρο του Φαλήρου είναι επιτέλους αντάξιο της Λυρικής που αποκτάει ένα σύχρονο θέατρο με μια μεγάλη σκηνή , μια υπέροχη αίθουσα με άνετα καθίσματα και μόνιτορ σε κάθε κάθισμα για να διαβάζει κανείς τη μετάφραση και μια εξαιρετική ακουστική.
Πίσω στη ΡΕΑ, ο Γιάννης Χριστόπουλος ήταν εξαιρετικός στον ρόλο του Λυσία, είναι ένας εξαιρετικός τενόρος με ιδιαίτερη παρουσία στη σκηνή, πολύ καλός ο Κύρος Πατσαλίδης , ένας τραγουδιστής που εκτιμώ ιδιαίτερα, ο Δημήτρης Κασιούμης και ο Νίκος Στεφάνου στους ρόλους του Σπίνολα και του Ναύτη αντίστοιχα, και ιδιαίτερα εξαιρετική η Μαρία Μητσοπούλου στο ρόλο της Δάφνης, τραγούδησε με πάθος και μουσικότητα.
Πολύ καλή η Χορωδία της Λυρικής, όμως η Ορχήστρα υπο τον Βύρωνα Φιδετζή έπαιξε πολύ δυνατά καλύπτοντας πολλές φορές τους τραγουδιστές, την έχω ακούσει πολύ καλύτερη.
Ηταν μια σημαντική, ιστορική βραδυά, που όσοι βρεθήκαμε εκεί είχαμε ανάμεικτα συναισθήματα, ήταν ένα farewell ενός Λυρικού Θεάτρου που έγραψε μια τεράστια πορεία, αλλά τώρα αποκτάει επιτέλους τον σωστό χώρο του..άλλωστε ένα θέατρο είναι οι άνθρωποι που το αποτελούν και όχι τα κτήρια, και πιστεύω πως στο νέο του χώρο οι άνθρωποι της Λυρικής, Καλλιτέχνες και Τεχνικοί θα μας χαρίσουν πολλά βράδυα μουσικής δημιουργίας υπηρετώντας πιστά και με πάθος την λυρική Τέχνη.