Είναι τελικά συχνό φαινόμενο τελευταία στα μουσικά δρώμενα της χώρας μας οι συναυλίες που γίνονται ίσως από υποχρέωση για να καλύψουν και να στις αίθουσες συναυλιών για να μην χρησιμοποιήσω το γνωστό όρο και οι οποίες Αφήνουν ουσιαστικά αδιάφορους η στην καλύτερη περίπτωση, ελαφρά ικανοποιημένος τους ακροατές, μερικοί από τους οποίους απορώ για πιο λόγο έχασαν τον καιρό τους και τα χρήματά τους.
Δυστυχώς δεν ζούμε στην εποχή του Βέρντι, όπου ένας θεατής μιας γνωστής όπερας του συνθέτη του έγραψε εξοργισμένος ύστερα από μία κακή παράσταση ζητώντας το πίσω τα χρήματα του εισιτηρίου, το φαγητό, και τα ναύλα του ταξιδιού του. Ο Βέρντι έγραψε στον εκδότη του να του επιστρέψει τα χρήματα του έκτός από αυτά του δείπνου του, «ας δειπνούσε πριν από την παράσταση στο τραίνο» ήταν η απάντηση του Βέρντι.
Αυτές οι σκέψεις μου ήρθαν στο μυαλό κατά τη διάρκεια της συναυλίας της Καμεράτας 20 και 22 Μαρτίου 2008 με μαέστρο τον Χ. Χόγκγουντ. Όσοι γνωρίζουν την μεγάλη του προσφορά στην αναβίωση ερμηνειών με όργανα εποχής, περίμεναν κάτι το ιδιαίτερο σε αυτή τη συναυλία, άλλωστε γιατί να καλέσει κάνεις έναν τέτοιο μουσικό αν δεν πρόκειται να ακούσει κάτι το μοναδικό, έναν άλλον ήχο, ιστορικό μπορεί να πει κανείς. Αυτό που ακούσαμε όμως ήταν μία συμβατική ερμηνεία της «Συμφωνίας των Τυμπάνων» αριθμός 94 του Χάιντν πιο κοντά ερμηνευτικά στην ρομαντική παράδοση παρα στον κλασικισμό. Τα έγχορδα της ορχήστρας είχαν έναν μουντό ήχο, τα πνευστά αδύνατα και οι δυναμικές που επέβαλε ο μαέστρος δεν άφησαν να ακουστούν καθαρά οι μελωδικές γραμμές, ιδιαίτερα στο δεύτερο μέρος της συμφωνίας.
Στο δεύτερο μέρος της συναυλίας ακούσαμε τη «λειτουργία του Λόρδου Νέλσονα» με Έλληνες σολίστες. Οι τραγουδιστές φάνηκαν σε πολλά σημεία αμήχανοι σαν να προσπαθούσαν να μαντέψουν τις προθέσεις του μαέστρου, με αποτέλεσμα να μην είναι χαλαροί ερμηνεύοντας νευρικά το έργο του Χάυντν. Η Μ. Παπαρίζου, η Σ. Θεοδωρίδου, ο Α.Κορωναίος, και ο Χ. Σταμπόγλης, ολοι τραγουδιστές με μεγάλη πείρα στο είδος αυτό της μουσικής, έδωσαν ότι καλύτερο μπορούσαν, σε μία συναυλία στην οποία ο μαέστρος έπαιξε περισσότερο διεκπεραιωτικό πάρα δημιουργικό ρόλο.
Η συναυλία της Α. Πιρς Στην αίθουσα Μητροπούλου 19/3/08 ήταν μία ιδιαίτερη εμπειρία. Σίγουρα καταλάβαινε κανείς πως η Πιρς καποτε διέθετε μία πολύ καλή φωνή, η οποία όμως τώρα έχει χάσει την ελαστικότητα και την γοητεία της.
Το πρώτο μέρος της συναυλίας ήταν λιγότερο ανώδυνο από το δεύτερο, με καλύτερες στιγμές τα γαλλικά τραγούδια, ενώ στο δεύτερο οι αριες από όπερες ήταν λιγότερο ενδιαφέρουσες αντίθετα με τις ενδυματολογικές επιλογές της από τα τραγούδια του Γκέρσουιν, με τα οποία ενιωθε πολύ πιο άνετα. Προς τι λοιπόν αυτή η συναυλία; . Αν μη τι άλλο, απέδειξε πως οι τραγουδιστές οφείλουν να είναι πιο συνετοί με το ρεπερτόριο τους.