Η Όπερα Δωματίου Αθηνών, η μοναδική όπερα αυτού του είδους στην Αθήνα, ιδρύθηκε πριν από 12 χρόνια, και από τότε μέχρι σήμερα έχει παρουσιάσει πολλά έργα με πολλούς νέους τραγουδιστές και σκηνοθέτες, πολλοί από τούς οποίους ξεκίνησαν την καριέρα τους εκεί.
Ένα τέτοιο μουσικό σχήμα είναι απαραίτητο για την χώρα μας, τόσο γιατί δίνει στους ακροατές την ευκαιρία να ακούσουν έργα που ποτέ δεν ανεβάζει η ΕΛΣ όσο και γιατί είναι ένα φυτώριο για νέους τραγουδιστές, ένας τρόπος να δοκιμάσουν την φωνή τους σε διάφορους «εύκολους» ρόλους πριν ξεκινήσουν την επίσημη καριέρα τους στα μεγάλα Θέατρα. Είναι ουσιαστικά ένα σχήμα, που όπως είπαμε πολλές φορές, θα όφειλε να έχει δημιουργήσει η Λυρική Σκηνή , σαν ένα είδος «Σχολής Όπερας», όπου οι νέοι τραγουδιστές θα αποκτούν σκηνική εμπειρία, και όχι να «πετάγονται» πάνω στη σκηνή της ΕΛΣ ανέτοιμοι τόσο φωνητικά όσο και δραματικά, μόνο και μόνο για να καλύπτουν τις ελλείψεις στις διανομές.
Η παράσταση που παρακολούθησα στο Δημοτικό Θέατρο του Πειραιά, περιελάμβανε δύο μονόπρακτα έργα. Τον «Θαυματουργό Γιατρό» του Μπιζέ και το «Μαγικό Σουραύλι» του Όφενμπαχ.
Τα δύο έργα παρουσιάστηκαν σε Ελληνική μετάφραση της Μάρως Νικάκη, και σε σκηνοθεσία του Γιάννη Ιορδανίδη. Το έξυπνο και λειτουργικό σκηνικό ήταν ένα τσίρκο στο οποίο εκτυλίσσεται η υπόθεση και των δύο έργων, συνδεδεμένες με πολύ ευφάνταστο τρόπο, σαν να ήταν Δύο πράξεις μιας μόνο όπερας. Πολύ εντυπωσιακά ήταν τα κοστούμια του Αντώνη Χαιμαλίδη, κοστούμια φτιαγμένα από πολύ απλά υλικά, αλλά τα οποία μαρτυρούσαν την φαντασία και την ευρηματικότητα του δημιουργού τους, ενός πολύ ταλαντούχου καλλιτέχνη. Πολύ λειτουργικά και όμορφα επίσης, τα σκηνικά που σχεδίασε ο Αλέξης Στύλιος, ενώ τους φωτισμούς ανέλαβε ο Γιάννης Θεοδωρίδης.

Δεν θα μπορούσε κανείς να ξεχωρίσει , τουλάχιστον στο δραματικό επίπεδο, κάποιον συγκεκριμένο τραγουδιστή, αφού όλοι τους είχαν ενταχθεί σε ένα ενιαίο μουσικό σύνολο, και τραγούδησαν μέ αυτό το πνεύμα. Πρέπει όμως να αναφερθούμε ιδιαίτερα στην Μίνα Πολυχρόνου, που διαθέτει μια καθαρή ευλύγιστη και όμορφη φωνή και στην Ιωάννα Φόρτη, που έδωσε τον καλύτερο εαυτό της, καθώς και στον Γιάννη Χριστόπουλο, που είναι μια από τις πολλά υποσχόμενες νέες φωνές, και φυσικά στον υπέροχο Ανδρέα Κουλουμπή ο οποίος τόσο πολύ έχει στηρίξει την προσπάθεια της ΟΔΑ.

Ο έξοχος Didier Talpain διηύθυνε το Μουσικό Σύνολο «Ωδός», μια αξιοπρεπέστατη Ορχήστρα με έναν όμως αδύναμο ήχο, ιδιαίτερα στο έργο του Όφενμπαχ όπου η ενορχήστρωση είναι πυκνότερη από αυτή του έργου του Μπιζέ, και έτσι οι αδυναμίες της ορχήστρας κυρίως στα πνευστά ήταν πιο εμφανείς.

Ήταν πάντως μια απολαυστικότατη παράσταση , η οποία ελπίζουμε να επαναληφθεί και σε άλλες πόλεις της Ελλάδας, γιατί η ΟΔΑ είναι ένας φορέας ιδανικός για να εξοικειώσει το Ελληνικό κοινό με την Τέχνη της Όπερας και να δημιουργήσει έτσι τους αυριανούς απαιτητικούς ακροατές.