Πραγματικά ώρες ώρες δεν μπορώ να καταλάβω τη νοοτροπία των υπευθύνων της Λυρικής.. Εκεί που το θέατρο με την αλάνθαστη αισθητική του Σ.Λαζαρίδη άλλαξε πορεία και έδειξε ένα σύγχρονο προφίλ με τις παραγωγές της, έρχεται η «Αννα Μπολένα» να γυρίσει το θέατρο μια δεκαετία πίσω.. Η αυθεντική παραγωγή του Ν.Γεωργιάδη ήταν εξαιρετική για την εποχή της, σήμερα όμως (ότι έχει απομείνει από αυτή) , δείχνει παλιομοδίτικη

. Δεν κατάλαβα γιατί έπρεπε η όπερα να δοθεί σε «ημισκηνοθετημένη» μορφή και όχι σε μια εντελώς νέα παραγωγή , ή τουλάχιστον σε συναυλιακή μορφή.

Η όλη παράσταση σκηνοθετήθηκε με μια απλή στημένη κινησιολογία για τους σολίστες, με δύο χορευτές να παριστάνουν, δεν κατάλαβα ποιους, και να μπλέκονται συνέχεια στα πόδια των τραγουδιστών ενώ οι ίδιοι έπαιρναν κ

 

λασσικές πόζες που θύμιζαν παραστάσεις της δεκαετίας του 50.

Στο φωνητικό επίπεδο οι σολίστες δεν ήταν στην καλύτερη φόρμα τους,ενώ οι ελλείψεις προβών ήταν εμφανείς. Τόσο η Τ.Δριβάλα όσο και οι Σ. Μπερρής και Κ.Καβράκος μπορούν να δώσουν πιο σημαντικές παρουσίες στη σκηνή. Ξεχώρισαν οι Μ.Ε.Νέζη , στον ρόλο της Σέυμουρ, και οι εξαιρετικές φωνές της Ε.Βουδουράκη , του Κ.Κληρονόμου, και του Δ.Μαυρογένη.

Ενδιαφέρουσα η μουσική διεύθυνση του Γ.Πέτρου ο οποίος ακολούθησε μια δραματική χωρίς ρομαντικές εξάρσεις ερμηνεία.

Γενικά ήταν μια παράσταση που καλύτερα θα έκανε η ΕΛΣ να ξεχάσει οριστικά και αμετάκλητα.