Η Μουσική δωματίου θεωρείται από πολλούς σαν το εργαστήρι του συνθέτη, όπου μπορεί να δοκιμάζει και να πειραματίζεται πάνω στις ιδέες του χωρίς να χρειάζεται να ανησυχεί αν γίνεται αρεστός στο κοινό του. Όμως η εκτέλεση αυτής της μουσικής εξαρτάται απόλυτα από δύο παράγοντες, από την μουσικότητα των εκτελεστών, και από το απόλυτο δέσιμο τους, πρέπει δηλαδή οι εκτελεστές μεταξύ τους να έχουν μια σκέψη και μια καρδιά.
Η συναυλία με έργα Σούμπερτ, Στράους , Μπράμς, και Μπαχ, με την Hideko Udagawa βιολί και την Δανάη Καρά στο πιάνο, στις 11 Δεκεμβρίου, δεν δικαίωσε αυτή την άποψη. Η Udagawa μπορεί να είναι τεχνικά μια μεγάλη ερμηνεύτρια, μαθήτρια του Milstein, .όμως , τουλάχιστον από αυτό που ακούσαμε, έχει πολύ μεγάλο δρόμο να διανύσει ακόμα για να παίζει μουσική δωματίου, γιατί σκέφτεται και δρα σαν σολίστας σε κοντσέρτο, και όχι σαν ισότιμο μέλος ενός συνόλου, έστω και αν αυτό αποτελείται από δύο ανθρώπους. Το ότι αντιμετώπισε την συνάντηση αυτή σαν προσωπικό της ρεσιτάλ, ήταν εμφανές από το σόλο μέρος όπου έπαιξε με μεγάλη δεξιοτεχνία ομολογουμένως, την chaconne από την Παρτίτα για βιολί BWW 104 του Μπαχ. Πρέπει να πω ότι ποτέ στη ζωή μου δεν είδα σε συναυλία μουσικής δωματίου να παίζει ο ένας μουσικός σόλο κομμάτι, σαν οι άλλοι που παίζουν μαζί του να αποτελούν απλά την συνοδεία του. Νομίζω πως αυτή η νοοτροπία είναι τελείως έξω από το πνεύμα της μουσικής δωματίου.
Το ότι μουσικά οι δύο σολίστες δεν κατόρθωσαν να συναντηθούν τόσο στο πνεύμα όσο και στην ερμηνεία, φάνηκε από την αρχή της συναυλίας. Η Udagawa έπαιζε ψυχρά, «μόνη» της, χωρίς να συμμετέχει ουσιαστικά, σχεδόν διεκπεραιώνοντας απλά τα έργα, και μόνο η Σονάτα του Ρίχαρντ Στράους φάνηκε να την ενδιαφέρει περισσότερο, αν και το ρωμαλέο παίξιμο που απαιτεί αυτό το έργο μάλλον της διέφυγε. Ίσως τελικά της ταιριάζει περισσότερο η Αίθουσα συναυλιών και η σύμπραξη με μεγάλες Ορχήστρες παρά η οικειότητα της μουσικής δωματίου.
Αντίθετα και εδώ η Δανάη Καρά απέδειξε για μια φορά ακόμα πως εκτός από μουσικότητα σε βάθος, διαθέτει και κάτι πολύ σπάνιο για την εποχή μας, μουσικό ήθος. Η ερμηνεία της ιδιαίτερα στην Σονατίνα του Σούμπερτ υπήρξε υποδειγματική, απέδωσε τις μουσικές φράσεις του έργου με λεπτότητα, τονίζοντας τις εξάρσεις αλλά πάντα μέσα στο κλασσικό πνεύμα της μουσικής του Σούμπερτ, ενώ στον Μπράμς απέδωσε τον ρομαντισμό αλλά και τον κλασικισμό του έργου με απόλυτη μουσικότητα. Στη σονάτα του Στράους η ερμηνεία της υπήρξε άλλη μια φορά υποδειγματική, και είναι πραγματικά κρίμα που η Udagawa δεν εκμεταλλεύτηκε την μουσικότητα της Καρά για να απολαύσουμε μια δεμένη ερμηνεία του έργου.
Την όλη κατάσταση δεν βοήθησε βέβαια και η αίθουσα των Φίλων, φαίνεται πως το Μέγαρο έχει πραγματικά πρόβλημα στο που θα παίξει ποιος, αφού βλέπουμε μεγάλα σύνολα να πνίγονται στην μικρή αίθουσα «Δημήτρη Μητρόπουλου» ενώ μικρά όπως αυτό να χάνονται κυριολεκτικά στην μεγάλη αίθουσα. Είναι κρίμα, γιατί έτσι αδικούνται τόσο οι μουσικοί όσο και το ακροατήριο.